podpowiesz

Zgłoszenie #5

To był letni, słoneczny poranek. Przyszedłem na dniówkę w krótkich spodenkach i krótkim rękawku. Nie zdążyłem dobrze usiąść w fotelu, kiedy otrzymałem zgłoszenie. Było parę minut po siódmej.
Sytuacja ma miejsce w jednej z małych wsi nad pięknym jeziorem. Dzwoni do mnie syn, który usiłuje wejść do mieszkania matki.Dobija się do mieszkania jednak kobieta nie otwiera. Niestety nie ma kluczy od domu. Stoi przed drzwiami i czeka aż mama otworzy...Po krótkiej rozmowie okazało się, że kobieta miała problemy na tle psychicznym. Przestała brać leki i zamknęła się w sobie. Mężczyzna coraz bardziej się denerwuje i prosi o pomoc. Stoi przed drzwiami z całym sprzętem do malowania, ponieważ umówili się, że przyjdzie rano zrobić jej mały remont w mieszkaniu.

Może poszła na spacer ⁉️

Jezioro było bardzo blisko domu. Gdy mężczyzna podszedł na najbliższą plaże, oddaloną o 300-400 m było już po wszystkim. Odnalazł buty, a później matkę dryfującą 20-30m od brzegu. Gdyby nie buty, mężczyzna miałby problem z rozpoznaniem mamy... Niestety życie przynosi nam różne scenariusze. Nie każda historia kończy się happy endem. Ważne, byśmy z każdej sytuacji wyciągnęli jakieś wnioski dla siebie. Nie zawsze jesteś w stanie pomóc drugiej osobie. Nie wszystkich da się uratować. Czytasz to, więc jesteś na tym świecie i SZANUJ każdy dzień swojego życia!

Zgłoszenie #4

Co do ukrytej prawdy, która pojawiła się w poprzednim zgłoszeniu posiada ona drugie dno. Sam fakt powiadamiania rodziny o śmierci pacjenta, bycie w sytuacji gdy zagrożone jest kogoś życie lub zdrowie wymaga ogromnego wysiłku psychicznego.

Druga część ukrytej prawdy odnosi się do sytuacji, w której domyślam się przez telefon, z jakim stanem faktycznym może konfrontować się osoba będąca na miejscu. Przypominam sobie sytuację, gdy zapłakani rodzice zadzwonili na linie alarmową w drodze do szpitala. Ich 12 letnia córka ma opadnięty kącik ust, jej lewa strona ciała zdrętwiała i nie może wypowiedzieć ani jednego słowa.
Część z czytających osób myślę, że diagnozę może postawić sama. Nie trzeba być lekarzem by domyślać się z czym mogła zmagać się dziewczyna w danym momencie. Stres rodziców jest nieopisany. Słychać płacz matki, która krzyczy, że córka umiera widząc jak traci przytomność.
Jeżeli dojdzie do takiej sytuacji PAMIĘTAJCIE, że zachowanie komfortu psychicznego ma znaczenie. Jestem świadomy, że trudno opanować swój LĘK i STRACH będąc rodzicem dziecka. Moim zadaniem nie jest postawienie diagnozy przez telefon, a udzielenie wstępnej pierwszej pomocy i zebranie najważniejszych informacji by połączyć rozmowę z dyspozytorem medycznym. Za każdym razem w głowie pada pytanie: Co było dalej? Czy żyje? Jak się teraz czuje? Niestety nikt nie jest w stanie udzielić mi na nie odpowiedzi.
Mija minuta, dwie, a może pięć i otrzymuje kolejny telefon, który przynosi nowe problemy. Jako rodzic wolałbyś usłyszeć wstępną diagnozę, co się dzieje z dzieckiem w tym momencie?
Napiszcie o jakim stanie zdrowia piszę i co oznacza tytuł mojego ZGŁOSZENIA, w którym jest mała podpowiedź

Zgłoszenie #3

Zatajanie prawdy to dla mnie jedno z najgorszych możliwych scenariuszy w pracy. Takich zgłoszeń nie jest wiele, jednak zawsze pozostawiają w głowie pustkę i wspomnienia. Mam na myśli zdarzenia nagłe, wypadki, w których giną ludzie. Samo przyjęcie zgłoszenia o wypadku nie jest już dla mnie czymś trudnym, jednak gdy dzwoni na 112 osoba z rodziny (często o tym samym nazwisku dlatego można połączyć fakty), która zgłasza, że od kilku godzin nie ma kontaktu ze swoim ojcem/bratem/mężem wtedy powstaje w głowie wewnętrzny konflikt.
Przecież nie mogę powiedzieć, że to prawdopodobnie jej najbliższa osoba brała udział w tym zdarzeniu. Nie zazdroszczę Policji przyjeżdżającej do rodziny powiadomić o śmierci kogoś najbliższego. Nie zazdroszczę Strażakom wyciągającym ciała z zadymionego mieszkania, zakleszczonego auta. Nie zazdroszczę Ratownikom Medycznym reanimującym człowieka, gdy obok nich stoi osoba, bez której nie wyobraża sobie świata. O tragedii rodziny nie muszę chyba mówić...

Życie nie jest tak kolorowe i piękne jak na Instagramie.Ludzkie tragedie uczą mnie szanować każdy dzień swojego życia. Szacunek dla drugiej osoby, to nie są tylko słowa.
Pamiętajcie, że każdy z Nas niesie swój krzyż, a tragedia ludzkia to nie fikcja lecz długotrwała zadra w sercu...

Zgłoszenie #2

Wracamy do tematu z pierwszego zgłoszenia jednak tutaj z zupełnie innym zakończeniem. Czy będzie Happy End? Zapraszam do czytania!

Po raz kolejny nocka, w dodatku mocno obfita w ilość zgłoszeń. Dzwoni do mnie mężczyzna z mocno zaburzoną mową. Nigdy nie zakładam już od początku rozmowy, że bełkotliwy głos to na pewno nietrzeźwa osoba. Duża grupa osób dzwoniących, szczególnie w weekendowe późne wieczory jest pod wpływem, jednak niewyraźna mowa może być wynikiem problemów na tle logopedycznym bądź w czasie przechodzonego udaru/po udarze (przestroga dla początkujących operatorów). Dzwoni do mnie mężczyzna, który stoi na balkonie 11 piętrowego budynku, jest na 7 piętrze. Stoi na krzesełku, na własnym balkonie. Nie chcę współpracować i rozmawiać ale potwierdza swoją nietrzeźwość. Gdy udało się zebrać podstawowe informacje adresowe, prowadziłem rozmowę dalej, a służby były już w drodze na miejsce.
Mężczyzna robił się coraz bardziej agresywny i groził, że skoczy. Wykazałem się kreatywnością i zaciekawiłem Go swoimi pytaniami. W pewnym momencie zacząłem udawać, że słabiutko go słychać ze względu na warunki atmosferyczne panujące na zewnątrz. Zaproponowałem by wszedł do mieszkania i porozmawiamy na spokojnie o jego problemach. Twierdził, że nie pierwszy raz próbuje ze sobą skończyć jednak Jego nietrzeźwość pomogła mi w wykonaniu zadania.
Zszedł z krzesełka, a gdy wszedł do pokoju opanował swój głos. Upłynęło kilka minut gdy zapukali do drzwi policjanci. Mężczyzna mógł się domyślać, że to któraś ze służb i na szczęście się poddał.

Gdy po otworzeniu drzwi oddał telefon policjantowi, potwierdziłem, że to ten mężczyzna. Udało się! Każda minuta spędzona w pracy uczy mnie kolejnych doświadczeń. Nie ma jednego określonego schematu, który sprawi, że osoba z zaburzeniami nie wykona samosądu.Tym razem pomysł mój się sprawdził!
Mam nadzieję, że to ostatnia Pana próba. Cieszmy się swoim życiem i nie rozwiązujmy problemów w ten sposób!

Zgłoszenie #1

Zaczniemy od zgłoszenia, które do dzisiaj mam w głowie mimo lat, które minęły. Miałem napisać o innym zdarzeniu jednak chce zacząć tą serię czymś, co nigdy nie opuściło mojej głowy. Zdarzenie ma miejsce przy drodze szybkiego ruchu.

Była noc, nie pamiętam dnia tygodnia lecz był to okres letni. Otrzymałem telefon od zgłaszającego, w którego głosie był smutek i rozgoryczenie. Wtedy jeszcze nie potrafiłem w pierwszych sekundach rozmowy rozpoznać po głosie osobę , która chce popełnić samobójstwo.
Był krzyk i płacz. Słyszę młody głos, który woła o pomoc. Wspomagam się mapą by znaleźć tego człowieka. W tle słychać przejeżdżające rozpędzone auta. W głowie myśl proszę! Nie rób tego! Jesteś młodym człowiekiem, który potrzebuje pomocy. Nie chciał rozmawiać, nie wchodził w jakąkolwiek dyskusje. Rozmowa była bardzo krótka...Ostatnie jego słowa, które wypowiedział, nie zapomnę do końca życia:

"Przejechały 3 auta, a pod 4 się rzucam".

Usłyszałem dźwięk klaksonu i odgłos sygnału poczty głosowej. Miejsce zdarzenia, które udało mi się ustalić w tej krótkiej rozmowie przekazałem do odpowiednich służb. Dzwonił z telefonu bez karty SIM więc możliwości oddzwonienia nie było. Szukałem śladu w mediach czy doszło do tego typu zdarzenia i nigdy nie udało mi się znaleźć odpowiedzi....Mam nadzieję, że jesteś wśród Nas i spadł Ci tylko telefon❗