Bycie sobą

a co za tym idzie, równoważność skrócenia przestrzeni.


Zwykla, wzgledna predkosc z czynnika Lorentza we wzorze na zwykłą dylatację, staje sie predkoscia ucieczki w dylatacji grawitacyjnej.

Energia potencjalna = kinetycznej, zeby nadac rakiecie na powierzchni planety taką prędkość, zeby w nieskonczonej odleglosci sie zatrzymala. W tej nieskonczonej odleglosci wyzeruje sie jej zarowno dodatnia en. kinetyczna, jak i ujemna en. potencjalna, ktore zarowno na starcie sa sobie rowne, tyle ze niezerowe, jak i w nieskonczosci, tyle ze zerowe.
mv^2/2 = GMm/r
Za v podstawiamy c i mamy z tego promien czarnej dziury Schwarzschilda dla ciala o masie M, czyli promien sfery-horyzontu zdarzen, z ktorego nam juz foton nie ucieknie, albo właśnie będzie tym ostatnim, który się prześlizgnie i ucieknie. Hamiltonian z ktorego wyznacza sie r-nia ruchu to suma energii kin. i pot. Jesli przeniesiemy potencjalną na lewą stronę, to dostaniemy Hamiltonian z ujemną energią potencjalną i zerową energią całkowitą, który opisuje najprostszą trajektorię fotonu po tzw. geodezyjnej zerowej.


Gęstość okręgów odpowiada gęstości przestrzeni wokół dziury o jednostkowym promieniu. Tempo upływu czasu odpowiada szybkości wzrostu promienia okręgów. Okręgi zostały skorelowane z odpowiadającymi im, leżącymi na górnej krzywej wartościami skalowania czasu (tempa jego upływu) i przestrzeni (jej zagęszczenia) w funkcji długości ich promienia, czyli odległości od powierzchni dziury. Skalowanie czasu jest odwrotnością skalowania przestrzeni.

Dorzucam wyprowadzenie czynnika Lorentza i pełnego E=mc^2 z trójkąta na dylatację: https://joemonster.org/p/1956109