Napisane jutro...

Decyzja podjęta została już jakiś czas temu. Była nieodwołalna. Szczerze powiedziawszy, to dokonała się sama, bez udziału jego woli, bez chwili zastanowienia. Po prostu musiał to zrobić. Zapewne później – o ile będzie jakieś „później” - będzie lubił o tym myśleć w kategoriach testu męskości – w rodzaju takiego, jakiemu podlegali młodzi Indianie z książek Maya. Oni wkraczali w dorosłość obcując ze stepem, z naturą, hartując swe ciało i umysł w odwiecznej walce o przetrwanie. Jego czekał zapewne bój jeszcze trudniejszy, wysiłek większy, a pot zdecydowanie bardziej czerwony od krwi…

Czuł się jak Odyseusz, Hektor, Gilgamesz! Był przekonany, że dokona wkrótce rzeczy wielkich, o których z rozrzewnieniem i zazdrością jak kraj długi i szeroki będą opowiadać przez całe wieczory…

Cóż za bzdety! – skarcił się w duchu. Nie ma się co oszukiwać, po tym wieczorze nic nie będzie już takie same, nie wiadomo czy będzie gdzie i po co wracać, nie wiadomo czy będzie CHCIAŁ jeszcze gdzieś wracać. Zdusił w sobie strach, wziął kilka głębszych oddechów aby zniwelować nieprzyjemne uczucie trawionego posiłku podchodzącego do gardła, schował portfel do kieszeni, jego znaczny ciężar dodał mu pewności. Wiedział, że wydatki czekają go znaczne, na szczęście miał odłożoną sporą ilość grosiwa, które kiedyś planował przeznaczyć na zakup wymarzonego Jeepa Cherokee. To „kiedyś”, choć odnosiło się do okresu odleglejszego w czasie nie więcej niż o miesiąc, wydawało mu się obecnie równie bliskie i istotne, jak program polityczny czołowych partii…

Telefon komórkowy wyłączył i zostawił na biurku. Tam dokąd się wybierał, nie będzie mu on potrzebny…

Przed samym wyjściem z domu wyłączył komputer. Jeszcze długo po zamknięciu za sobą drzwi wyjściowych, furtki i wskoczeniu do czekającej na niego taksówki migotał mu w pamięci napis, jakim żegnał go gasnący pecet:

Ósmy zlot Joemonstera już dziś. Poznań, kim naprawdę jesteś…