Mitologia prawdziwa XIII

Otóż, dzik erymantejski, wcale nie był takim sobie zwykłym dzikiem. To znaczy był dzikiem ale z ambicjami. On chciał być dzikiem-olimpijczykiem. Tylko jedyny problem był taki, że był wielki jak autobus, kudłaty jak... no. Sami już wiecie. No i głupio mu było przychodzić do miasta i pytać czy może się zapisać na Olimpiadę. Poza tym zdawał sobie sprawę, że pewnie dostał by dyskwalifikację za bieganie na 4 nogach. Jakkolwiek jednak kompleks olimpijczyka był tak silny, że dzik wciąż trenował. A jakiż to trening bez sparing-partnera? Więc gdy tylko jakiś grzybiarz przychodził do lasu, dzik pokazywał kły i gonił za wystraszonym nieborakiem, polepszając swoją kondycję. I nie przeszkadzało mu w zupełności, że jego rywale za każdym razem umierali z wycieńczenia. Ambicje jednak potrafią niszczyć...

Ale gdzie w tej historii jest miejsce dla naszego herosa? Heros oczywiście dostał za zadanie od Eurysteusa złapać bydlę. Jako jedyny człowiek na świecie (w zasadzie pół-człowiek , pół-bóg), zdawał sobie sprawę z problemu bestii, wybrał się w odwiedziny do niego zimą. A jak wiadomo, zimą treningi są mniej intensywne i nie inaczej było u naszego dzika. Herkules głośnymi wrzaskami wyrwał dzika z legowiska i zaczął go gonić. Ten, wiedząc, że ma do czynienia z nie byle kim (tak jak mówiłem – gadzina leśna też znała Herkulesa) w ramach odmiany swoich zwyczajów, postanowił uciekać. I uciekał tak długo przez śniegi, że osłabł i padł. Herkules, dobrze wiedząc, że dostał fory (przecież dzik zadziałał jak pług, a hiroł tylko biegł po jego śladach) wziął włochacza na plecy i zaniósł go Eurysteusowi. Ten zaś jak zobaczył potwora, ukrył się ze strachu w beczce, ale to już zupełnie inna historia.


W poprzednich odcinkach...