Zatrzymane w kadrze – Ostatnie chwile zbrodniarza z Afryki

#1. Wielkie zaćmienie w Nowym Jorku, 1977 rok. Właściciel restauracji ustawia reklamę z napisem: „Zero świateł, zero jedzenia, mnóstwo alkoholu”.

#2. Judi Dench na próbie generalnej do inscenizacji „Hamleta”, w której zadebiutowała na scenie, wrzesień 1957 roku.

#3. Komandosi armii peruwiańskiej wkraczają do akcji w ataku na Chavín de Huántar, Lima, Peru, 22 kwietnia 1997 roku.

16 grudnia 1996 roku członkowie Ruchu Rewolucyjnego im. Tupaca Amaru opanowali budynek ambasady Japonii w Peru i uwięzili w nim grupę dyplomatów japońskich oraz peruwiańskiego ministra spraw zagranicznych.
22 kwietnia 1997 roku część zakładników, która nie została wcześniej zwolniona, została odbita z rąk porywaczy w czasie przeprowadzonej przez oddziały antyterrorystyczne operacji Chavin de Huantar. Wszyscy porywacze – 14 osób – zginęli w czasie tejże operacji, życie stracił również jeden z zakładników.

#4. Węgierski mężczyzna usuwa fragmenty pomnika Stalina z Budapesztu, 1990 rok.

#5. Rosyjski ksiądz prawosławny na ślubie Aleutów, Wyspy Pribyłowa, Saint Paul Island, Alaska, ok. 1950 roku.

#6. Treser Walter Zapashny i jego zwierzątko, lata 60. XX wieku.

#7. Pierwszy w historii balon z Myszką Miki został zaprojektowany z pomocą samego Walta Disneya w 1934 roku na nowojorską paradę Macy's Thanksgiving Parade.

#8. Dożywotni prezydent Gwinei Równikowej Francisco Nguema przed egzekucją, 1979 rok.

W 1968 roku w przededniu uzyskania niepodległości przez Gwineę, Nguema wziął udział w wyborach prezydenckich. Reprezentował w nich najbardziej popularną partię – Ruch Wyzwolenia Narodowego Gwinei Równikowej (MONALIGE). Dzięki populistycznym i nacjonalistycznym hasłom odniósł wyborcze zwycięstwo nad premierem Bonifacio Ondo Edu. Po oficjalnym zaprzysiężeniu Nguemy na urząd prezydenta, Ondo Edu udał się na wygnanie do Gabonu, a po powrocie do kraju został oskarżony o planowanie puczu i rozstrzelany.
Nguema, już jako prezydent, nakazał wyjazd z kraju społeczności hiszpańskiej – w marcu 1969 roku z Gwinei Równikowej wyjechało 7 tysięcy Hiszpanów. Wielu z nich stanowiło siłę wysoko wykwalifikowanych i wykształconych pracowników, których brak doprowadził do załamania się gospodarki.
W 1971 roku na mocy dekretu zniósł część przepisów zawartych w konstytucji i nadał sobie wszystkie uprawnienia rządu i instytucji państwowych. W 1972 roku ogłosił się dożywotnim prezydentem, w tym samym dniu zjednoczył wszystkie istniejące partie w jedno ugrupowanie o nazwie Zjednoczona Partia Narodowa i sam stanął na jej czele. Jako dożywotni prezydent oparł rządy na klanie Esangui i fanatycznym szczepie Fang, który ogłosił go „Wielkim Czarownikiem”.
Początkowo spotykał się z przejawami opozycji, w tym także i w rządzie. Postanowił jednak rozprawić się z przeciwnikami w ramach rządu – wezwany do pałacu prezydenckiego minister spraw zagranicznych Dongo Miyone został zabity. W ramach kolejnych prześladowań życie straciło 10 z 12 ministrów, którzy stanowili pierwszy w historii niepodległego kraju rząd. Nguema zastąpił ich swymi krewnymi lub członkami klanu Esangui
W pewnym momencie zgromadził wszystkich opozycjonistów na stadionie sportowym, gdzie odbywały się masowe egzekucje przeciwników prezydenta. Oprócz opozycjonistów służby likwidowały także jego domniemanych przeciwników, a także osoby zwyczajnie mu nieodpowiadające.
W 1973 roku dyktator nadał sobie tytuł „Niezwykłego Cudu Gwinei” oraz próbował wdrożyć własny kult w ramach Kościoła katolickiego.
Międzynarodowa izolacja i coraz bardziej widoczne czystki doprowadziły 3 sierpnia 1979 roku do zamachu stanu. Na czele puczu stanął bratanek dyktatora Teodoro Obiang Nguema Mbasogo. Początkowo prezydent nie chciał się poddać, jednak po dezercji części wiernych mu oddziałów próbował salwować się ucieczką. Został schwytany po dwóch tygodniach ukrywania się i postawiony przed trybunałem wojskowym. Trybunał oskarżył dyktatora o ludobójstwo, masowe morderstwa, naruszanie praw człowieka, zdradę państwa i defraudację funduszy państwa. 29 września 1979 roku trybunał skazał Nguemę i sześciu członków jego reżimu na karę śmierci. Wszyscy skazani zostali rozstrzelani tego samego dnia.

#9. Szeregowiec Jackie Pawian, który służył w armii południowoafrykańskiej podczas I wojny światowej.

Jego właściciel Albert Marr nie chciał, aby Jackie pozostał sam w domu, więc zabrał go ze sobą na wojnę. Jackie otrzymywał swoje racje żywnościowych i miał własną książeczkę płac. Salutował oficerom i odpalał papierosy żołnierzy. Na polu bitwy został postrzelony w ramię i stracił prawą nogę. Został odznaczony medalem za męstwo i awansowany z szeregowca na kaprala. Jackie nie był jedynym pawianem wchodzącym w skład armii południowoafrykańskiej, ale był jedynym pawianem, który osiągnął stopień szeregowca lub wyższy.
Po wojnie Marr sprowadził Jackiego z powrotem do Afryki Południowej. Pawian zginął w pożarze w maju 1921 roku.

#10. The Elliott Savonas, pierwszy zespół saksofonowy w Wielkiej Brytanii, 1909 rok.

#11. James Dean w dniu swojej śmierci, 30 września 1955 roku.

#12. Marsz kobiet, Lahore, Pakistan, 12 lutego 1983 roku.

Marsz został zorganizowany przez Women's Action Forum (WAF). Uczestniczki zebrały się na Mall Road w Lahore, skąd udały się do Sądu Najwyższego w Lahore w Pakistanie, aby zaprotestować przeciwko dyskryminującemu Prawu Dowodowemu i innym Rozporządzeniom Hudood. Maszerujące kobiety zostały zaatakowane gazem łzawiącym, a następnie policja, przy pomocy pałek, pobiła wiele uczestniczek, zmuszając je do zaprzestania protestu. 50 uczestniczek marszu zostało aresztowanych za złamanie obowiązującego zakazu zgromadzeń publicznych.
Dla upamiętnienia tego marszu Pakistański Narodowy Dzień Kobiet jest oficjalnie obchodzony 12 lutego.

#13. Geje wspierający lesbijki podczas pierwszego marszu, Waszyngton, 1993 rok.

#14. Brytyjscy spadochroniarze odpoczywający w starym muzeum na Akropolu podczas 35-dniowych walk w mieście, Ateny, grudzień 1944 roku.

#15. Panny młode z Jordanii, ubrane całkowicie na biało, cierpliwie czekają na zbiorową ceremonię ślubną. Największy w historii masowy ślub w Jordanii zgromadził 48 par podczas ceremonii ufundowanej przez islamistyczną grupę charytatywną, która pokryła wszystkie wydatki par, których nie było na nią stać, Amman, Jordania, 1999 rok.

#16. Ekspedycja Naukowa Roosevelta–Rondona, lata 1913-1914.

Ekspedycja Roosevelta-Rondona była wyprawą badawczą w latach 1913-14, która miała podążać wzdłuż Rio da Dúvida („Rzeki Zwątpienia”) w dorzeczu Amazonki. Ekspedycja była prowadzona wspólnie przez Theodore'a Roosevelta, byłego prezydenta Stanów Zjednoczonych, i pułkownika Cândido Rondona, brazylijskiego odkrywcę, który odkrył jej górny bieg w 1909 roku.
Sponsorowani częściowo przez Amerykańskie Muzeum Historii Naturalnej, zebrali również wiele nowych okazów zwierząt i owadów. Rzeka została ostatecznie nazwana „Rio Roosevelt” na cześć byłego prezydenta, który notabene prawie zginął podczas podróży, a jego zdrowie zostało trwale uszkodzone.

#17. Wykonanie gipsowej maski pośmiertnej, Nowy Jork, 1908 rok.

#18. Grozny, Czeczenia w 1999 roku. ONZ nazwała je „najbardziej zniszczonym miastem na Ziemi”

#19. Vinnie Jones z drużyny Wimbledon (z lewej) i Paul Gascoine z drużyny Newcastle (z prawej), 6 lutego 1988 roku.

Cała historia według Jonesa:

Pierwszą rzeczą, jaką mu powiedziałem na boisku, kiedy się do niego zbliżyłem, było to, że nie będę dzisiaj grał w piłkę nożną, ale i on też nie. Potem zostawiłem go, dodając: „Hej, grubasie, wrócę po ciebie za minutę”.
Kiedy Newcastle wykonywano rzut wolny nie chciałem, aby Gazza przesunął się do przodu w kierunku piłki. Kiedy przepychaliśmy się w polu karnym, nagle powiedział do mnie: „Dobrze dzisiaj zarabiasz na te swoje 100 funtów”. To było obraźliwe, więc po prostu złapałem go za sam-wiesz-co i było to strzałem w dziesiątkę. Nawet nie drgnął. Rękę miałem prosto na torbie i nie puściłem. Mecz zakończył się wynikiem 0-0, a w szatni po meczu chłopaki mówili mi, jaką świetną robotę wykonałem eliminując z gry Gazzę.
Potem drzwi się otworzyły i jeden z pracowników stadionowych wszedł z czerwoną różą, mówiąc mi, że przysłał ją Gazza. Odpowiedziałem mu, żeby poczekał chwilę. Pobiegłem do toalety i wziąłem szczotkę do kibla, a następnie poprosiłem go, aby wrócił do szatni Newcastle i przekazał ją Gazzie”.
Zawsze jednak mieliśmy dla siebie wielki szacunek, a z biegiem czasu zostaliśmy nawet przyjaciółmi.

W latach 1998-2016 Jones dał się poznać jako aktor i ma na koncie udział w wielu cenionych i popularnych produkcjach, m.in: Porachunki, 60 sekund, Przekręt, Mecz ostatniej szansy, Kod dostępu, Eurotrip, Nocny pociąg z mięsem.

#20. Jadwiga Dzido, która była świadkiem oskarżenia na procesie pseudolekarzy w Norymberdze, który rozpoczął się w listopadzie 1946 roku.

Dzido rozpoczęła studia na Uniwersytecie Warszawskim w 1938 roku na kierunku farmacji. Po ukończeniu pierwszego roku nauki powróciła do rodzinnego Łukowa, gdy wybuchła wojna. Dołączyła do ruchu oporu Związku Walki Zbrojnej, pomagając w rozpowszechnianiu nielegalnej prasy.
Gestapo aresztowało ją 28 marca 1941 roku i umieściło w zamku w Lublinie, gdzie była torturowana w nadziei, że ujawni nazwiska współpracowników. 21 września 1941 roku została deportowana do Ravensbrück, gdzie w listopadzie 1942 roku wraz z dziewięcioma innymi kobietami, z rozkazu Karla Gebhardta, niemieckiego obozowego lekarza, poddano ją eksperymentom medycznym, których celem było zbadanie działania leków sulfonamidowych na rany.
Nacięcia wykonano na jej nodze, która została zainfekowana bakteriami, brudem i odłamkami szkła. Dzido w obozie cierpiała na wysoką gorączkę i ból, a nacięcie w jej nodze spowodowało atrofię mięśni. Była ukrywana przez innych więźniów pod podłogą, dopóki obóz nie został wyzwolony przez wojska radzieckie w 1945 roku. Pod koniec wojny Dzido wróciła do domu do Łukowa o kulach. Po otrzymaniu informacji o śmierci matki wróciła do Warszawy, gdzie ukończyła farmację, a następnie pracowała na Uniwersytecie Warszawskim.

W poprzednim odcinku