Zatrzymane w kadrze CCCLIV - Nie tylko kamikaze dokonywali samobójczych ataków w japońskiej armii

#1. Kosiarka parowa przycinająca trawnik na Kapitolu, Waszyngton D.C., USA, 1903 rok. Wcześniej praca była wykonywana przez stado owiec.

#2. Zamieszki w Detroit, lipiec 1967 roku.

Zamieszki w mieście Detroit w amerykańskim stanie Michigan wybuchły rankiem w niedzielę 23 lipca 1967 roku, po policyjnym nalocie na nielegalny nocny bar na rogu 12. Ulicy i Clairmount, w zachodniej części miasta. Starcia policji z klientami baru i ulicznymi gapiami trwały aż 5 dni i przerodziły się w jedne z najbardziej krwawych i niszczycielskich zamieszek w historii USA.
Dla stłumienia „rebelii” gubernator George W. Romney nakazał wejść do Detroit Gwardii Narodowej stanu Michigan, a prezydent Lyndon B. Johnson wysłał tam oddziały armii USA. Bilans to 43 zabitych, 467 rannych, ponad 7200 aresztowań i ponad 2000 spalonych budynków. Większe były tylko zamieszki w Los Angeles w 1992 roku. W 1967 roku media relacjonowały obszernie przebieg wydarzeń, telewizja nadawała z Detroit na żywo.

#3. Spragniony dżentelmen wypija duży łyk piwa, a jego kompani z dumą prezentują zapasy zgromadzone, by przez kilka kolejnych dni świętować koniec prohibicji w Cleveland, Ohio, 1933 rok.

#4. Młody Saddam Husajn z żoną Sajidą Talfah i bez kultowego wąsa, lata 60. XX wieku.

Sajida i jej kuzyn Saddam mieli razem pięcioro dzieci. W 1964 roku urodził się ich pierwszy syn Uday, a następnie Qusay w 1966 roku. W 1968 przyszła na świat ich pierwsza córka Raghad, następnie Rana w 1969 roku. Najmłodszą córkę Halę powitali w 1972 roku.
W 1986 roku Saddam poślubił inną kobietę, Samirę Shahbandar, będąc nadal żonaty z Sajidą. Sajida była wściekła, tak samo jak 22-letni pierworodny syn Uday Hussein. Młodzieniec miał w głębokim poważaniu nowy związek ojca, ale czuł, że jego spadek jest zagrożony przez nową żonę i ich wspólne potencjalne potomstwo.
W październiku 1988 roku na przyjęciu wydanym na cześć Suzanne Mubarak, żony prezydenta Egiptu Hosniego Mubaraka, Uday pobił i zadźgał na śmierć Kamela Hanę Gegeo, bo jak sądził, to właśnie Kamel przedstawił Saddamowi Samirę i aranżował ich pierwsze spotkania. Niektórzy twierdzą, że zabójstwo Gegeo zostało dokonane na życzenie Sajidy. Chociaż jej mąż poślubił inną kobietę, Sajida i Saddam nigdy się nie rozwiedli. Sajida rzadko pojawiała się publicznie ze swoim mężem, więc przez wiele lat jej istnienie i rola były dla Irakijczyków wielką tajemnicą.
W 1990 roku, gdy wybuchła wojna w Zatoce Perskiej, Sajida, wraz z wieloma członkami swojej rodziny, uciekła z Iraku.

#5. Ann Elizabeth Fowler – jedyna osoba na świecie, która została uderzona meteorytem i przeżyła, 1954 rok.

#6. Piotr Chemy w dniu egzekucji, 1947 rok.

Chemy był polskim byłym więźniem nazistowskiego obozu koncentracyjnego. Uwolnili go żołnierze amerykańscy w maju 1945 roku. Kolejne miesiące po zakończeniu wojny Chemy spędził wędrując po Niemczech.

#7. Kowboje pijący w barze w Dallas w Teksasie, 1902 rok.

#8. Elton John i zespół Kiss, 1977 rok.

#9. Francuski obrońca Laurent Blanc całuje „na szczęście” głowę bramkarza Fabiena Bartheza podczas Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej, które odbyły się we Francji, 12 lipca 1998 roku.

#10. Krajobraz po masakrze w Tulsie, Oklahoma, 1921 rok.

W 1905 roku w rejonie Tulsy odkryto złoża ropy naftowej. Spowodowało to migrację dużej liczby Amerykanów do stanu Oklahoma. Biali pracowali głównie przy wydobyciu surowca, jednak czarnoskórym uniemożliwiano tę pracę, wobec czego zakładali oni liczne przedsiębiorstwa obsługujące nafciarzy i ich pracowników.
Ustawodawstwo w Oklahomie sankcjonowało segregację rasową. To za jego sprawą Afroamerykanie musieli zamieszkać w Greenwood, gdyż w białych dzielnicach nie wolno im było się osiedlać. Niektórzy czarnoskórzy przedsiębiorcy, którzy dorobili się majątku na tym biznesie, sprzeciwiali się rasistowskiemu ustawodawstwu.
Dzielnica Greenwood, stworzona przez Ottowę W. Gurleya, gdzie mieszkali zamożni Afroamerykanie, nazywana była także Czarnym Wall Street. W rzeczy samej, zamieszkiwała tam najzamożniejsza społeczność czarnoskórych na południu Stanów Zjednoczonych. W dzielnicy żyło około 300 biznesmenów, w tym lekarze, farmaceuci, hotelarze, restauratorzy, sklepikarze, prawnicy, jeden pilot, ale także ci, którzy służyli u zamożnych białych.
Sukces finansowy i dobrobyt Afroamerykanów mieszkańców powodował zawiść wśród białych sąsiadów, a podsycający ją rasizm powodował niechęć i wrogie nastawienie.
Bezpośrednią przyczyną pogromu, do którego doszło 31 maja 1921 roku, było aresztowanie czarnoskórego 19-letniego pucybuta Dicka Rowlanda, który dzień wcześniej, rzekomo, nadepnął na stopę białej operatorki windy.
Pod budynkiem, gdzie tymczasowo przetrzymywano Rowlanda, zebrał się tłum białych mężczyzn, którzy liczył około 1500 osób. Czarnoskórzy weterani I wojny światowej – niektórzy uzbrojeni – próbowali bronić Rowlanda przed linczem, ale było ich tylko 75. Szeryf odprawił jednak grupę Afroamerykanów i wraz ze swoimi podwładnymi zabarykadował się na ostatnim piętrze budynku, by chronić aresztowanego. Do starcia doszło, gdy policjanci i Rowland opuszczali budynek, a biali usiłowali przechwycić nastolatka. W wyniku krótkiej wymiany ognia zastrzelonych zostało kilku białych agresorów z tłumu, a także dwóch Afroamerykanów, którzy zostali na miejscu, przed budynkiem. Mniej liczna grupa czarnoskórych zaczęła uciekać w stronę Greenwood.
W ramach odwetu wczesnym rankiem następnego dnia kilkusetosobowy tłum białych udał się do tej dzielnicy, gdzie mordowano czarnoskórych, a ich ciała wrzucano do rzeki Arkansas lub grzebano w zbiorowych grobach. W wyniku pogromu i m.in. zrzucania na dzielnicę ładunków wybuchowych z prywatnych samolotów, zniszczono ponad sto przedsiębiorstw, szkołę, szpital, bibliotekę, sklepy, hotele, dwie redakcje gazet i kościoły oraz ponad 1200 domów. Wiele budynków przed spaleniem zostało splądrowanych.
Gubernator James B.A. Robertson wprowadził stan wojenny i skierował do Tulsy Gwardię Narodową, w sile 1500 ludzi, która asystowała przy gaszeniu pożarów, a także rozdzielała walczących przedstawicieli obu ras.
Oficjalnie zginęło 36 osób, chociaż liczba ofiar szacowana była później na około 300, zaś poszkodowanych na 800 osób. Około 10 tysięcy Afroamerykanów zostało bez dachu nad głową. Poszkodowani w tych zajściach nigdy nie odzyskali majątku ani nie uzyskali rekompensat za poniesione straty. Wielu ocalałych opuściło Tulsę.
Masakrę i związane z nią grabieże zatuszowały władze miejskie i stanowe z pomocą Ku Klux Klanu. Żaden z białych uczestników masakry nie został skazany za udział w tych zajściach. W prasie nie ukazał się żaden artykuł o masakrze, również program szkolny nie poruszał tego zagadnienia w Oklahomie aż do 2000 roku.

#11. Jack Daniel (środkowy rząd, w białym kapeluszu, z brodą) z pracownikami jego destylarni whisky. Fotografia wykonana w pierwszej dekadzie XX wieku.

#12. Jamie Lee Curtis, lata 80. XX wieku.

#13. Joaquin i River Phoenix, 1985 rok.

#14. Hinduskie helikoptery przebrane za słonie, 1967 rok.

Sympatyczne słoniki na niebie to tak naprawdę przebrane helikoptery Chetak. Maszyny te były produkowane od 1969 roku przez Hindustan Aeronautics Limited (HAL). Była to zmodyfikowana wersja francuskiego Alouette III i w tamtych czasach ta imponująca maszyna była prawdziwą dumą Indyjskich Sił Powietrznych.
Swoją nazwę Chetak otrzymał na cześć konia bojowego, który należał do króla Maharany Pratapa. Nazwa ta oznaczała oddanie, odwagę i opór wobec okupacji.
Zachwyt gawiedzi oglądającej paradę był możliwy dzięki krawcowi, któremu zszycie całości zajęło miesiąc. Przebranie musiało być jak najbardziej realistyczne, aby zwróciło uwagę ludności. Dlatego po zszyciu konieczne było jego ozdobienie – dodanie kłów, oczu i innych elementów dekoracyjnych.
Uzyskany efekt nie pozostawił, niestety, zbyt wielkiego pola widzenia dla pilota, który musiał patrzeć przez szczeliny. Te utrudnienia oraz obawa przed rozerwaniem kostiumu sprawiła, że pilot nie odważył się przyspieszyć ponad 110 km/h i leciał tylko w linii prostej. Gdyby jakikolwiek kawałek kostiumu się oderwał i wkręcił w łopaty wirnika, mogłoby dojść do tragedii.

#15. Pracownicy Kmart w Północnej Karolinie obserwują start Apollo 11, 16 lipca 1969 roku.

#16. Religijni członkowie KKK w stanie Oregon, lata 20. XX wieku.

Fotografia wykonana w okresie, gdy Ku Klux Klan w zasadzie rządził stanem Oregon. Gubernator Walter Pierce był członkiem Klanu; trzech z pięciu członków rady nadzorczej hrabstwa Multnomah (ówcześnie najbardziej zaludnione hrabstwo, w nim leży m.in. Portland) stanowili członkowie KKK. Szef biura policji w Portland należał do Klanu, tak samo jak George L. Baker, burmistrz Portland. Zasadniczo na początku lat dwudziestych w Oregonie nie można było zostać wybranym na urząd bez poparcia KKK.

#17. Milton Reince z Green Bay w stanie Wisconsin dodaje zdjęcie Mitzi Gaynor na swoją ściankę pełną plakatów na swoim posterunku w Korei, 18 grudnia 1952 roku.

#18. Zdjęcie lotnicze obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau z 25 sierpnia 1944 roku. Widoczna zachodnia część rampy wyładowczej w obozie Birkenau, krematoria II i III oraz fragment obozu kobiecego BIb i kilka baraków obozu BII.

#19. USS Mississinewa, który zatonął 20 listopada 1944 roku po zaatakowaniu przez torpedy Kaitena.

Kaiteny to typ japońskich torped przeznaczonych do przeprowadzania ataków samobójczych.
We wnętrzu specjalnie przystosowanych torped umieszczano przedział dla sternika i wyposażano ją w niezbędną aparaturę nawigacyjną. Kaiteny były transportowane przez specjalnie przystosowane nawodne lub podwodne okręty-nosiciele.
USS Mississinewa został zatopiony w kilka miesięcy po wejściu do służby.

#20. Niemiecka policja walcząca z powstańcami w Warszawie, 1944 rok.

W poprzednim odcinku

Źródła: 1, 2