Zatrzymane w kadrze CCCLI - Jak Chińczycy walczyli z plagami

#1. Prezesi głównych amerykańskich korporacji tytoniowych, którzy pod przysięgą twierdzą, że nikotyna nie uzależnia, 14 kwietnia 1994 roku.

#2. Mecz bilardowy pomiędzy Johnem Robertsem Jr. i Edwardem Digglem (kiedyś uczniem Robertsa Jr.) w Sheffield, 1899 rok.

#3. Jej Wysokość Królowa Elżbieta II i premier Indii Indira Gandhi w Nowym Delhi, Indie, 17 listopada 1983 roku.

#4. Trąbiący słoń na Cejlonie (obecnie Sri Lanka) „pozdrawia” kapsułę Friendship 7 podczas światowej trasy objazdowej kapsuły. 1 lipca 1962 roku.

Tournée kapsuły, w której to 20 lutego 1962 roku amerykański astronauta John Glenn trzykrotnie okrążył ziemię, nosiło nazwę „czwarta orbita”.
Trzy miesiące po szczęśliwym lądowaniu kapsuła rozpoczęła swoją drugą misję, popularnie nazywaną „czwartą orbitą” (lub też czwartym okrążeniem). Była to ogólnoświatowa wystawa zorganizowana w celu promowania i reprezentowania Stanów Zjednoczonych i ich programu kosmicznego w prawie 30 miastach na całym świecie.

#5. Młody żołnierz Luftwaffe, Joseph Aloisius Ratzinger, później znany jako papież Benedykt XVI, 1945 rok.

Małoletni Joseph Ratzinger w 1941 roku (miał wówczas 14 lat) został wcielony do nazistowskiej młodzieżowej organizacji Hitlerjugend. W 1943 roku rozpoczął przygotowanie wojskowe w zakresie obrony przeciwlotniczej, a w listopadzie 1944 roku został wcielony do Wehrmachtu. Wszelkie kontrowersje starał się rozwiać Hans-Ulrich Wehler, w wywiadzie dla Frankfurter Allgemeine Zeitung:

Kto o tym pisze, powinien wiedzieć, że od 1936 roku obowiązywała, zaostrzona jeszcze w 1938 roku, ustawa o obowiązkach młodzieży. Zgodnie z nią, każdy chłopiec i każda dziewczynka przyjmowani byli w wieku 10 lat do Niemieckiej Młodzieży (Deutsches Jungvolk), a w wieku 14 lat wstępowali do Hitlerjugend bądź do Związku Niemieckich Dziewcząt (BDM).

Ale wiadomo... niesmak pozostał.

#6. Nadzorczyni obozu nazistowskiego Gerda Steinhoff (w środku) tłumi śmiech, gdy staje przed sądem oskarżona o torturowanie i mordowanie więźniów. Większość oskarżonych nadzorczyń obozu Stutthof nie potraktowała poważnie swojego procesu, Polska, 1946 rok.

Gerda była ewangeliczką, urodzoną, mieszkającą i pracującą w Gdańsku. Gdy wybuchła wojna, we wrześniu 1939 roku pracowała jako służąca w Tiegenhagen, potem pracowała w piekarni w Gdańsku. W 1944 roku była konduktorką w tramwaju. 25 stycznia zawarła związek małżeński i wkrótce urodziła dziecko.
W 1944 roku zgłosiła się dobrowolnie do SS do pracy w obozie koncentracyjnym Stutthof. Do 31 października 1944 roku należała do personelu dozorczego SS w obozie „Stutthof SK III” i pod swoimi sadystycznymi rządami miała przeszło 400 więźniów. Od 31 października 1944 do 1 grudnia 1944 roku była SS-Oberaufseherin w obozie koncentracyjnym Danzig Holm (podobozie Stutthofu). Od 1 grudnia 1944 do 18 stycznia 1945 SS-Oberaufseherin w obozie Bromberg-Ost.
Jej sadyzm i brak litości potrafili „docenić” Niemcy, którzy 25 stycznia 1945 roku odznaczyli ją Krzyżem Żelaznym za zasługi jako „nadzorczyni”.
Po zakończeniu wojny Gerda wróciła do Gdańska, gdzie 25 maja 1945 roku została zatrzymana i umieszczona w miejskim areszcie. Stanęła przed sądem podczas pierwszego procesu załogi Stutthofu (od 25 kwietnia do 1 czerwca 1946 roku). Zarzucono jej, że była brutalną morderczynią i brała udział w selekcji wielu ludzi do komór gazowych. 31 maja 1946 roku została skazana na śmierć.
4 lipca 1946 roku została publicznie powieszona na Wysokiej Górze w Gdańsku razem z 4 innymi skazanymi kobietami i 6 mężczyznami.

#7. Agatha Christie na wrotkach wraz z grupą znajomych, Torquay, hrabstwo Devon, około 1910 roku.

#8. Otwarcie grobowca XIV-wiecznego zdobywcy Tamerlana (Timura Chromego), czerwiec 1941 roku.

Grobowiec mongolskiego władcy z przełomu XIV i XV wieku znajduje się do dziś na terenie Uzbekistanu. Zgodę na jego otwarcie wydał podobno sam Stalin, a wpływ na jego decyzję miały wyniki rzekomych badań elektromagnetycznych samarkandzkiego mauzoleum Timurydów przeprowadzone w latach 20. XX wieku. Wykazały one liczne anomalie, jak sądzono, związane z przedmiotami ukrytymi w sarkofagach. Wojskowi liczyli więc rzekomo na odkrycie niezwykłej broni, a historycy literatury na nieznane poematy i eposy. Nie można również wykluczyć i tej prozaicznej przyczyny, że Stalin wyprzedawał wszelkie drogocenne skarby kultury w celu uzyskania środków na zakup zagranicznych urządzeń i uzbrojenia.
Na początku maja 1941 roku do Samarkandy zjechała grupa radzieckich archeologów, którzy w asyście zapewniających im spokój i bezpieczeństwo pracy towarzyszy z NKWD, chyżo zabrali się do otwierania skarbca.
Dopóki plądrowano grobowce rodziny i przyjaciół Timura Chromego, wszystko szło jak po maśle. Kłopoty zaczęły się 17 czerwca, kiedy to ekipa przystąpiła do otwarcia sarkofagu Tamerlana. Wówczas napotkano na nieprzewidziane kłopoty, które według bezpośredniego świadka wydarzeń nosiły wyraźnie mistyczny charakter. Przestały funkcjonować wszystkie urządzenia techniczne, od kołowrotów i przeciwwag poczynając, na generatorach prądu i kamerach filmowych kończąc.
W końcu 21 czerwca 1941 roku na drewnianym wieku trumny naukowcom ukazał się wyryty napis: „Ktokolwiek zakłóci mój grób, uwolni najeźdźcę groźniejszego niż ja”. No, ale to tylko zabobony. Ostrzegali miejscowi, NKWD trochę trzęsło portkami, część archeologów chciała się wycofać, ale uzbecki wysoki urzędnik partyjny nakazał kontynuowanie badań i szczątki Tamerlana wyjęto z trumny i tego samego dnia wieczorem wysłano do Moskwy.
22 czerwca 1941 roku Hitler wypowiedział wojnę Rosji. Ups. Tym razem partyjny nadzorca Uzbekistanu nakazał wyciszyć zdarzenie, aby zapobiec społecznym niepokojom. Filmowcy, którzy towarzyszyli naukowcom, nie posłuchali rady partyjniaka i o wszystkim, latem 1942 roku, dowiedział się Gieorgij Żukow.
Radziecki dowódca wojskowy raczej nie uwierzył w mistycyzm całej sytuacji, bo to przecież tylko zabobony, ale szczątki Timura doczekały się ponownego pochówku w Samarkandzie w grudniu 1942 roku.
Zbiegło się to w czasie z radziecką kontrofensywą i w rezultacie zwycięstwem pod Stalingradem w lutym 1943 roku, co ostatecznie przechyliło szalę losów zwycięstwa w II wojnie światowej. Ale to tylko zabobony, prawda...?

#9. Amerykańscy żołnierze podtapiają (tzw. waterboarding) schwytanego żołnierza północno-wietnamskiego w pobliżu Da Nang, 1968 rok.

#10. Żołnierze belgijscy z wozami wyposażonymi w karabiny maszynowe, które ciągnięte były przez specjalnie tresowane psy, I wojna światowa, 1914 rok.

#11. Fidel Castro uczy się prowadzić traktor, Uzbekistan, 1963 rok.

#12. Kigeli V, ostatni król Rwandy przed rewolucją rwandyjską, 1961 rok.

Jean-Baptiste Ndahindurwa objął tron w 1959 roku i przyjął imię Kigeli V.
W 1960 roku w kraju doszło do buntu ludu Hutu, których przeciwko panującym Tutsi podburzyli Belgowie, by w ten sposób spacyfikować panujące wśród nich nastroje antykolonialne i proniepodległościowe. Już na przełomie 1959 i 1960 roku doszło do pierwszych pogromów Tutsi, które ostatecznie spowodowały, że Kigeli V wraz z dworem uciekł z kraju. Nowe władze zorganizowały referendum, w którym społeczeństwo większością 80% poparło wprowadzenie w kraju ustroju republikańskiego. Wygnany król do końca życia utrzymywał, że wyniki referendum zostały sfałszowane.
Obalony król wpierw osiadł w Tanganice, a potem wyruszył do Ugandy, dokąd zaprosił go rządzący krajem Idi Amin. Po obaleniu dyktatora w 1979 roku Kigeli wyjechał do Kenii, a konkretnie do Nairobi. Tam starał się podtrzymywać funkcjonowanie emigracyjnego dworu, zwołując co tydzień posiedzenia dworu i udzielając audiencji Rwandyjczykom.
W 1992 roku osiadł w Stanach Zjednoczonych, w których otrzymał azyl polityczny. Zamieszkał w Falls Church w Wirginii, gdzie otrzymał opłacane przez amerykański rząd mieszkanie i kartki na żywność. Żył w biedzie, utrzymując się z zasiłku i nadawania rwandyjskich tytułów szlacheckich.
Zmarł w Stanach Zjednoczonych 16 października 2016 roku. Przyczyną śmierci była choroba serca. Nie posiadał potomków, gdyż zgodnie ze zwyczajami Tutsi zakazuje się tego królom przebywającym na wygnaniu.

#13. Sowiecki czołg wjeżdża w budynek w czeskiej Pradze, 1968 rok.

#14. Zwłoki Reichsführera-SS Heinricha Himmlera po jego samobójstwie w wyniku zażycia trucizny, 1945 rok.

#15. Ludzie straszący wróble podczas kampanii walki z czterema plagami, Pałac Letni, Pekin, 1958 rok.

Zwalczanie czterech plag to kampania społeczno-polityczna wprowadzona w życie w Chińskiej Republice Ludowej w latach 1958–1962. Jej główne założenia to tępienie szczurów, wróbli, komarów i much, a jej celem miało być podniesienie poziomu higieny w Chinach.
Najbardziej kontrowersyjnym jej elementem była kampania tępienia wróbli, które według komunistycznych władz miały wyjadać ziarno na zasiewy. W efekcie miliony Chińczyków w całym kraju zaczęły tępić te ptaki, przez co na polach rozpleniły się owady (głównie szarańcza), które były dotąd zjadane przez wróble. Szkodniki zniszczyły plony, co przyczyniło się do powiększenia panującej wówczas w Chinach klęski głodu, która w latach 1958–1962 pochłonęła 20–40 milionów istnień. W 1960 roku zamiast wróbli zaczęto eksterminować pluskwy, a dwa lata później kampania została zakończona.

#16. Protestujący antyglobaliści stają twarzą w twarz z policją podczas szczytu G8 w Genui, Włochy, 20 lipca 2001 roku.

#17. Książę Ahmad Hassanein, egipski szlachcic, nauczyciel, badacz pustyni, lotnik i sportowiec olimpijski, 1924 rok.

#18. Personel USA w jeepie zatrzymuje się, aby spojrzeć na transparent z wyrazami podziękowania, Le Molay-Littry, Normandia, Francja, 4 lipca 1944 roku.

Niech żyje Ameryka! Niech żyje wolność! Francuzi są wdzięczni amerykańskim żołnierzom.

#19. Yul Brynner, Charles Bronson, James Coburn, Steve McQueen i Robert Vaughn podczas przerwy na planie filmowym „Siedmiu wspaniałych”, 1960 rok.

#20. SS-Obergruppenfuhrer Wilhelm Koppe przemawia do członków niemieckiej służby pracy na Zamku Królewskim w Krakowie, czerwiec 1944 roku.

Urodzony w 1896 roku Koppe to zbrodniarz wojenny, który odpowiedzialny był za masowe zbrodnie na Polakach oraz Żydach. W październiku 1939 roku został powołany na stanowisko Wyższego Dowódcy SS i Policji w Kraju Warty w okupowanej Polsce.
„Zasłynął” m.in. gdy na przełomie maja i czerwca 1940 roku zorganizował masowy mord przy użyciu samochodowych komór gazowych na 1558 niemieckich i ok. 500 polskich niepełnosprawnych pacjentach z ośrodka opiekuńczego w Działdowie. Jego zwierzchnikom imponowała jego nadgorliwość i bezwzględność, pozbawiona cienia ludzkich uczuć.
W listopadzie 1943 roku Koppe został członkiem rządu generalnego gubernatorstwa dzięki powołaniu go na stanowisko Wyższego Dowódcy SS i Policji GG, z siedzibą w Krakowie. Tam m.in. kazał rozstrzelać 100 Polaków, więźniów politycznych z hitlerowskiego więzienia Montelupich, w odwecie za nieudany zamach na generalnego gubernatora Hansa Franka.
Za dokonane w Polsce zbrodnie Polskie Państwo Podziemne wydało na Wilhelma Koppe'ego wyrok śmierci. Akcja Koppe została zorganizowana 11 lipca 1944 roku przez 1 kompanię „Pegaz” Batalionu Parasol. Niemiec został ranny, lecz udało mu się uciec, głównie dzięki sprawności kierowcy swojego samochodu, który cudem unikał kul Polaków. Zginął za to jadący z nim tego dnia adiutant, kapitan Hoheisel.
Już 9 dni później Koppe wydał rozkaz mordowania więźniów podczas wycofywania się oddziałów niemieckich z terytorium okupowanej Polski. Zwłoki rozstrzelanych polecił palić lub wysadzać w powietrze budynki więzienne.
Po 1945 roku Wilhelm Koppe został dyrektorem jednej z fabryk czekolady w RFN pod fałszywym nazwiskiem Lohmann. Został oskarżony przez władze polskie o zbrodnie wojenne popełnione w okupowanej Polsce. Po zakończeniu wojny, mimo powtarzających się próśb o ekstradycję (także w okresie PRL), Koppe nie został wydany przez władze RFN i uniknął odpowiedzialności karnej za zbrodnie przeciwko ludzkości. W 1960 roku został aresztowany, ale 19 kwietnia 1962 roku zwolniony za kaucją w wysokości 30 tysięcy marek. W 1964 roku prokuratura w Bonn wszczęła przeciw niemu postępowanie, oskarżając m.in. o współudział w zamordowaniu 145 tysięcy osób. W 1966 roku postępowanie zostało oddalone przez sąd krajowy w Bonn, z powodu złego stanu zdrowia oskarżonego. Wilhelm Koppe nigdy nie poniósł kary za zbrodnie dokonane podczas II wojny światowej. Zmarł w 1975 w Bonn.

W poprzednim odcinku

Źródła: 1, 2, 3