Szukaj Pokaż menu
Witaj nieznajomy(a) zaloguj się lub dołącz do nas
…NIECODZIENNIK SATYRYCZNO-PROWOKUJĄCY

Zatrzymane w kadrze CDXLV - Lucille Miller i historia jednej zbrodni

62 853  
445   36  
W dzisiejszym odcinku przybliżymy wam postać Kiyotaka Katsuty, pokażemy wam fotografię małej, bezwzględnej dziewczynki z pistoletem oraz dowiecie się, jaki los spotkał córkę jednego z angielskich parlamentarzystów...

#1. Mudżahedini w Afganistanie, 1981 rok.


#2. Specjalne sowieckie oddziały NKWD na froncie wschodnim, które stacjonowały na tyłach swojej armii. Uzbrojeni w pistolety maszynowe nie pozwalali swoim żołnierzom zrobić ani jednego kroku w tył. W przypadku złamania zakazu otwierali ogień do swoich rodaków, 1942-1945 rok.


#3. Johnny Depp wraz ze swoim koniem Goldeneye na planie filmu „Jeździec bez głowy”, 1999 rok.


Aktor w filmie wcielił się w rolę nowojorskiego policjanta Ichaboda Crane'a, którego wiernym towarzyszem był stary koń Gunpowder. Jednooki koń był pierwotnie przeznaczony do eutanazji po zakończeniu produkcji, ale Depp wyraził swój stanowczy sprzeciw i adoptował Goldeneye.

#4. Proces Kiyotaka Katsuty, 1983 rok.


Katsuta zdążył obrabować kilka gospodarstw domowych oraz popełnić od 8 do 22 morderstw, zanim został aresztowany przez japońską policję. Dokładna liczba jego ofiar nie jest znana. Osoby, które stanęły na jego drodze dusił lub zabijał strzałem z pistoletu.
31 stycznia 1983 roku został aresztowany, gdy groził innemu mężczyźnie pistoletem. Początkowo sądzono, że zabijał tylko podczas rabunków, ale później przyznał się jeszcze do siedmiu innych morderstw. Mógł zabić aż 22 osoby, ale policja oskarżyła go tylko o osiem morderstw. Policja podejrzewała także, że Katsuta zgwałcił niektóre ze swoich ofiar przed ich zabiciem, ale nie była w stanie tego udowodnić.
Jego zbrodnie były wielkim szokiem dla mieszkańców Kraju Kwitnącej Wiśni, ponieważ Katsuta był strażakiem. I to nie byle jakim, a wielokrotnie nagradzanym za odwagę. W latach, kiedy pozbawił życia największą liczbę osób, pojawił się nawet w telewizji jako lokalny bohater.
W więzieniu był nieufny wobec współwięźniów, dopóki nie poznał Yūko Kurusu. Został adoptowany przez jej matkę, zmienił imię na Kiyotaka Fujiwara i nawrócił się.
17 stycznia 1994 roku Sąd Najwyższy Japonii utrzymał w mocy dwa wyroki skazujące go na karę śmierci. Jeden dotyczył siedmiu morderstw popełnionych w latach 1972-1980, a drugi – zabicia mężczyzny z pistoletu w 1982 roku. Katsuta został stracony w areszcie w Nagoi 30 listopada 2000 roku.
Po wejściu do komory egzekucyjnej Katsuta zapytał strażnika więziennego: „Czy mógłbyś zdjąć mi opaskę z oczu, ponieważ chciałbym jeszcze raz spojrzeć w twarz mojemu kapelanowi, którego bardzo szanuję?”. Podczas gdy ksiądz odmawiał modlitwę, Katsuta podał imiona wszystkich zabitych przez siebie ludzi. Dodał z wyrazem skruchy: „Szczerze przepraszam”. Następnie przepaskę Katsuty założono z powrotem i zabrano go na szubienicę.

#5. Sułtan Olol Dinle i jego somalijska delegacja klanu Ajuuran Hawiye z wizytą na wiecu nazistów i faszystów we Włoszech w 1938 roku.


#6. Nigeryjska dyktatura wojskowa publicznie dokonuje egzekucji gangu uzbrojonych rabusiów pod przywództwem Isholi Oyenusiego, 1971 rok.


Isholi, zwany przez miejscowych doktor Oyenusi, był znanym nigeryjskim bandytą, który działał na przełomie lat 60. i 70. XX wieku w okolicach Lagos. Jego modus operandi to porwania samochodów, napady na banki, podczas których nierzadko ginęli przypadkowi obywatele i policjanci. Oyenusi wraz z sześcioma innymi członkami swojego gangu został schwytany, osądzony, a później rozstrzelany 8 września 1971 roku przez połączoną brygadę ogniową policji i sił zbrojnych. Jego egzekucję uwieczniono na filmie.

#7. Zdjęcie płetwala błękitnego i wielorybników w Grytviken, Georgia Południowa, 1914-1917 rok.


#8. Policjant z nowojorskiego departamentu policji wchodzi do tymczasowej siedziby NYPD, którą zorganizowano w jednej z restauracji Burger King, 11 września 2001 roku.

Kliknij i zobacz więcej!

#9. Dziewczynka gra w grę Duck Hunt na Nintendo, 1990 rok.


#10. Nieliczni uratowani ze storpedowanego „SS City of Benares” po 8 dniach dryfowania na wzburzonym Atlantyku; wrzesień 1940 roku.


SS City of Benares był brytyjskim liniowcem o napędzie parowym, zbudowanym dla Ellerman Lines przez Barclay, Curle & Co z Glasgow w 1936 roku. Podczas II wojny światowej City of Benares został wykorzystany jako statek ewakuacyjny dla 90 dzieci z Wielkiej Brytanii do Kanady. Okręt został storpedowany i zatopiony we wrześniu 1940 roku przez niemiecki okręt podwodny U-48. Zginęły 258 osoby z 406 przebywających na pokładzie, w tym 77 z 90 dzieci.
Piętnaście minut po trafieniu torpedą, kapitan nakazał opuszczenie statku. Nastąpiły trudności z opuszczeniem szalup ratunkowych po obu stronach statku i tylko dwie łodzie ratunkowe z dwunastu dostępnych na pokładzie zostały opuszczone prawidłowo.
HMS Hurricane pojawił się na miejscu 24 godziny później i zabrał 105 ocalałych z jednej szalupy. Druga z łodzi ratunkowych, oznaczona numerem 12, wypłynęła poza obszar poszukiwań zorganizowanych przez członków załogi. Nadeszła noc i Hurricane zaprzestał poszukiwań. Założono, że pasażerowie i załoga ewakuowana na Lifeboat 12 zostali pochłonięci przez morze i w rezultacie rozbitkowie zostali sami na morzu. Przebywający na łodzi mieli zapas jedzenia na trzy tygodnie, ale wody pitnej tylko na tydzień. Spędzili osiem dni, dryfując na Oceanie Atlantyckim, zanim zostali zauważeni z powietrza i uratowani przez HMS Anthony.

#11. Pierwsza znana fotografia uwieczniająca operację medyczną na żywo, 1847 rok.


#12. Dwóch czarnoskórych mężczyzn mija znak drogowy z napisem „Uwaga, strzeż się tubylców”, Johannesburg, RPA, era apartheidu, 1956 rok.


#13. Billboard reklamujący napój Coca-Cola, obrzeża Bangkoku, Tajlandia, 1950 rok.


#14. Morderczyni Lucille Miller konsultuje się ze swoim adwokatem, fotografia oprawiona w starą oponę, luty 1965 roku.


Lucille Maxwell wyszła za dentystę dr Gordona „Corka” Millera. Para doczekała się trójki dzieci i Lucille była w ciąży z czwartym dzieckiem. Millerowie byli Adwentystami Dnia Siódmego (SDA). Poznali się i pobrali, kiedy uczęszczali do należącej do SDA uczelni Walla Walla College.
7 października 1964 roku Lucille Miller nalała Corkowi szklankę mleka, aby ukoić jego żołądek. Ponieważ była to końcówka mleka, kobieta wybrała się nocą po zakupy, aby dzieci miały mleko na śniadanie. Cork zadeklarował, że pojedzie razem z żoną. W drodze mężczyzna zasnął na fotelu pasażera, a troskliwa żona zamknęła drzwi, aby nie wypadł w trakcie jazdy. Pojechali na całonocny targ Mayfair, gdzie Lucille kupiła mleko.
Około godziny 00:30 8 października w drodze do domu, według zeznania Lucille, w Volkswagenie pękła opona, co spowodowało, że samochód zapalił się, gdy jechała na Banyan Street nad gajem cytrynowym. Kobieta twierdziła dalej, że próbowała wybić okno, ale ogień był zbyt gorący, by sięgnąć do środka i otworzyć drzwi. Próbowała przy pomocy dużej gałęzi drzewa „wypchnąć” męża z samochodu, ale spał on zbyt głęboko. Następnie udała się po pomoc wzdłuż opustoszałego odcinku Banyan Street i wreszcie znalazła dom, z którego powiadomiono policję.
Początkowo dowody nawet pasowały do jej historii, ale policja dokładnie wykonała swą pracę. Zbadano ślady poślizgu, które okazały się znacznie krótsze niż powinny być widoczne normalnie w przypadku utraty kontroli nad pojazdem. Zauważono również pusty kanister po benzynie leżący na boku na tylnym siedzeniu auta, podczas gdy zwęglone kartony mleka nadal stały pionowo i nie zostały przewrócone przez nagłe zatrzymanie. Samochód nadal był na niskim biegu, co jest niezwykłe w przypadku wypadku przy prędkości ponad 60 kilometrów na godzinę.
Lucille została aresztowana później tego samego dnia i usłyszała zarzut zamordowania swojego męża. Dalsze śledztwo doprowadziło do odkrycia polisy ubezpieczeniowej na życie o wartości 125 000 USD (niektóre źródła podają 140 000 USD) z klauzulą podwójnego odszkodowania za przypadkową śmierć. Okazało się, że małżeństwo miało problemy finansowe: nieco ponad 64 000 USD zadłużenia, w tym prawie 30 000 USD kredytu hipotecznego na dom Bella Vista. Odkryto także romans Lucille z prawnikiem Arthwellem Haytonem, wdowcem i ojcem trójki dzieci. Jedno z jego dzieci było przyjacielem Debry, córki Lucille i Gordona. Żona Haytona, Elaine, również zmarła w tajemniczych okolicznościach, ale tej sprawy nigdy nie wznowiono i nie postawiono nikomu żadnych zarzutów.
Lucille Miller została skazana 5 marca 1965 na dożywocie. Wyrok został podtrzymany podczas rozprawy apelacyjnej przez Sąd Najwyższy Stanu Kalifornia w 1966 roku, a także przez Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych w 1968 roku.
Po odbyciu siedmiu lat kary Lucille została zwolniona warunkowo w 1972 roku. Jej adwokaci, przekonani o jej absolutnej niewinności, nadal odwoływali się od wyroku skazującego. Niewiele informacji zostało ujawnionych na temat życia Lucille Miller po zwolnieniu warunkowym, poza tym, że wykształcona w więzieniu stenografka i wzorowa więźniarka miała trzy oferty pracy w Los Angeles po wyjściu z więzienia i że planowała zmienić nazwisko. Dzieci nigdy nie wybaczyły matce tego, co zrobiła.

#15. Żołnierze 3. Dywizji Piechoty świętują koniec II wojny światowej „wyzwolonym” winem i szampanem z wakacyjnego domu Adolfa Hitlera „Berghof” w Alpach Bawarskich niedaleko Berchtesgaden, maj 1945 roku.


#16. Przemówienie Leona Trockiego w Danii, 27 listopada 1932 roku.


#17. Gale Benson, córka byłego członka parlamentu brytyjskiego, lata 70. XX wieku


W 1964 roku Gale poślubiła reżysera filmowego Jonathana Bensona. Niestety, małżeństwo to przeżywało wiele trudności. Gale w 1967 roku rozwiodła się i przeniosła się do Argentyny. Po powrocie do Wielkiej Brytanii nawiązała relację z aktywistą grupy Black Power, Hakimem Jamalem, współpracownikiem Michaela X.
Jamal był Amerykaninem z Bostonu, który wcześniej nazywał się Allen Donaldson. Po poznaniu Gale Benson zmienił swoje imię na „Hale Kimga”, co było anagramem imion Gale i Hakim.
Benson i Jamal przenieśli się do Gujany w 1971 roku, a nieco później, jeszcze tego samego roku, przeprowadzili się do komuny Michaela X w Trynidadzie i Tobago.
Rankiem 2 stycznia 1972 roku Benson została dźgnięta 10 razy i zakopana żywcem przez członków grupy Black Power. Jej ciało znaleziono w płytkim grobie w pobliżu domu Michaela X. Twierdzono, że Michael X rozkazał zabić dziewczynę, ponieważ powodowała „napięcie psychiczne” u Jamala. Jej zwłoki w zaawansowanym stanie rozkładu znaleziono siedem tygodni później.
Ostatecznie dwóch mężczyzn zostało skazanych za jej morderstwo po tym, jak jeden z członków Black Power został świadkiem oskarżenia. Stanley Abbott i Edward Chadee zostali skazani na śmierć, ale wyrok jednego z nich zamieniono na dożywocie.
Michael X został również oskarżony o morderstwo Gale, ale nigdy nie stanął przed sądem. Stało się tak dlatego, ponieważ został skazany na śmierć za zabójstwo innego członka grupy Josepha Skerritta w dniu 21 sierpnia 1972 roku i powieszony w królewskim więzieniu w Port of Spain w maju 1975 roku.
Kochanek Gale Benson, Hakim Jamal, został zamordowany w Stanach Zjednoczonych w 1973 roku.

#18. Libby Riddles, pierwsza kobieta, która wygrała Iditarod, jeden z najbardziej prestiżowych i najtrudniejszych wyścigów psich zaprzęgów rozgrywany od 1973 roku w Ameryce Północnej na Alasce. Fotografia wykonana w 1985 roku.


#19. Bondów dwóch: Roger Moore i Pierce Brosnan, 1995 rok.


#20. Zdjęcia Zofii Posmysz po aresztowaniu przez Niemców za rozpowszechnianie antyhitlerowskich ulotek. Została zesłana do obozu koncentracyjnego KL Auschwitz.


W czasie II wojny światowej w 1942 roku pani Zofia została uwięziona w niemieckim obozie koncentracyjnym Auschwitz. Była jedną z osób, które przeżyły w styczniu 1945 roku marsz śmierci z obozu Auschwitz do Wodzisławia Śląskiego. Wówczas, spośród około 56 000 więźniów ewakuowanych z Oświęcimia, 63-kilometrowej trasy nie przeżyło aż 15 tysięcy osób.
Następnie pani Zofia przetransportowana została do Ravensbrück i Neustadt-Glewe. Po zakończeniu wojny przeniosła się do Warszawy. W 1945 roku zadebiutowała literacko wspomnieniami Znam katów z Belsen... W 1952 roku ukończyła polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim. Pracowała m.in. w gazecie „Głos Ludu” jako korektorka oraz w Polskim Radiu, współtworząc od 1960 powieść radiową W Jezioranach. 23 sierpnia 2021 pani Zofia obchodziła swoje 98. urodziny!

W poprzednim odcinku
3

Oglądany: 62853x | Komentarzy: 36 | Okejek: 445 osób

Dobra, dobra. Chwila. Chcesz sobie skomentować lub ocenić komentujących?

Zaloguj się lub zarejestruj jako nieustraszony bojownik walczący z powagą
Najpotworniejsze ostatnio
Najnowsze artykuły
Sprawdź swoją wiedzę!
Jak to drzewiej bywało