Podglądam ludzi w pracy – Cz. X – Jedna historia na jubileusz serii

I okazało się, że jest niedosłysząca. Zasadniczo prowadziła ją kierowniczka i wskazywała gestami, a ja asystowałem. Jak znaleźliśmy się na zapleczu, wtedy pokazała na swoje ucho i oznajmiła, że nie słyszy. Stwierdziła także, że nie rozumie dlaczego została tutaj zaprowadzona. I masz babo placek!

Głupia sprawa, ponieważ z jednej strony chcę ją zgłosić (ukradła rzeczy na ponad 150 zł), z drugiej wizja opornej interwencji mnie nieciekawi. Kierowniczka wnerwiona, zaczyna podnosić głos, a kobieta zatrzymana robi oczy Shreka. Musiałem się po głowie podrapać, aby rozkminić, czy gra jest warta świeczki.
– Ja tu mieszkam, ja zaraz przyniosę pieniądze i zapłacę! – odzywa się nagle Ona.
– Rozumiem, ale to nie rozwiązuje sprawy. Pani ukradła ten towar!
– Eee? Mam słabe baterie! Wymienię i porozmawiamy! Nie słyszałam, co mówi kasjerka! – krzyczy Ona. Do tego gestykuluje, wskazując na ucho.
Kur... policja to puści, więc nie ma co jej trzymać. Generalnie osoby niepełnosprawne (co wiem z doświadczenia) znają tuzin „myków”, które stosują w kradzieżach i jeśli ktoś nie czyni recydywy, to na 99% otrzyma tylko upomnienie. I te myki zwyczajnie działają.

Obejrzałem ją od stóp do głów – zapamiętałem posturę, ubiór i cechy charakterystyczne. Poprosiłem kierowniczkę, aby ją przetrzymała kilka minut. W tym czasie poszedłem na CCTV i trochę na „czuja” odpaliłem zapis CCTV z każdego dnia o tej konkretnej godzinie (plus, minus 30 minut). Dowiedziałem się, że przychodzi regularnie i po prostu wynosi dużą siatkę rzeczy. Jeszcze nie wiedziałem konkretnie co, ale fakt działania złodziejskiego potwierdziłem. Normalnie krzyknąłbym „Bingo!” i dziewczyna ma problemy.
Znów drapię się po głowie. Wracam do Onej i informuję ją, że wiem, iż kradnie w tym sklepie regularnie.
(robi oczy Shreka V2.0)
– Pani się nie dziwi, wiem, że pani tutaj kradnie regularnie!
– Co?!
– Ale ja, ja... ja... nie kradnę!
(czyli słyszy, he, he, he)
– Ma pani legitymację osoby niepełnosprawnej? – dopytuję.
– Mam – mówi krótko.
Mówi, że ma, ale w domu. Do tego wspomina, że samochód jest odpowiednio oznaczony i stoi na miejscu dla niepełnosprawnych.
Niespodziewanie kierowniczka sklepu bierze mnie na stronę.
– Ty, Stefan, weź coś zrób, bo pizda udaje niepełnosprawną i zaraz zrobi się chryja!
– Eeee, pani tylko raczy zauważyć – protestuję – że babka jest niepełnosprawna i już jest chryja!
– I co teraz?
– Jesteśmy w czarnej...
Wyjaśnię temat myków: otóż osoba niepełnosprawna – a w tym przypadku niedosłysząca – może mieć dziesięć innych przypadłości, a nawet „żółte papiery”, więc technicznie rzecz ujmując, nie znając tej osoby, możemy się (jako sklep) wpakować w dłuuugi proces. A tego nie lubimy.
Wracam więc do tematu Onej, gdy mówiła „Ja zapłacę”.
Zgrywam dobrego glinę.
– Pani teraz zapłaci za zawartość torby, pokaże dowód osobisty, zostawi numer telefonu i się zgłosimy w sprawie innych kradzieży. Trzeba to rozliczyć – informuję Oną.
– Co!? Ja nie słyszę! Mieszkam tutaj, blok obok, chodźmy, a ja zapłacę!
Tego się spodziewałem. Nie lubię takich sytuacji, bo nic nie jest jasne, zwłaszcza to, ile wcześniej ukradła (na to potrzebuję czasu!). I nagle odzywa się kierowniczka, Ania. Ania to taka osoba, która uwielbia wydawać polecenia i jest raczej „twarda baba”.
– Stefan, cholera jasna! Ja nie chcę tutaj kłopotów! Idź z nią i niech zapłaci, jak mówi!
– Ke? A jak tam będzie czterech facetów!? – martwię się.
– Z czterema nie dasz sobie rady!?
– No, kurwa, raczej może być problem!
– Znów uprawiasz czarnowidztwo, idziemy razem!

I ruszyliśmy po krótkich wyjaśnieniach. Ona faktycznie miała samochód oznaczony plakietką „osoby niepełnosprawnej”, co akurat nam wskazała i faktycznie mieszkała blok obok. Po drugiej stronie ulicy.
Gdy przez tę ulicę przechodziliśmy, wyjęła telefon i zaczęła intensywnie pisać. Wtedy zapaliła mi się lampka i chciałem zawrócić, ale Ania stwierdziła, że za dużo się wydarzyło, aby zawrócić. W sumie uznałem to za pewnik i wszelkie obawy odgoniłem. Po prostu chciałem dowód osobisty od Onej i tyle.
Wchodzimy do bloku. Ona nic nie mówi, Anka ma minę „Ciotka samo zuo”, ja to już odlatuję myślami, bo pierwszy raz zapisałem się na taką akcję (choć w sumie z doświadczenia wiedziałem, iż lepiej dla sklepu jest rozwiązać to bez stron...). Jedziemy na czwarte piętro windą. Wychodzimy, podchodzimy do drzwi. Wtedy Anka mówi:
– Ty idź, ja zaczekam. – Stanęła tyłem do ściany, założyła ręce na brzuch i skinęła głową, abym wszedł.
Ona otworzyła drzwi. Cisza, spokój, nie widać czterech facetów.
Wchodzę.
Ona zamyka drzwi.
Przynosi dowód osobisty i wyciąga portfel.
Okej, jest dobrze.
Nagle...
Z innego pokoju wyłaniają się dwie kobiety, coś około 25 lat, ubrane TYLKO W MAJTKI. Tak jak piszę. Jedna miała czerwone stringi, druga białe. Podchodzą do mnie, wtedy Ona mówi, że byłoby „dobrze dla wszystkich, jakbyśmy się dogadali” i zapomnieli o sprawie.
Macho MAN MODE ON: Okej, wszystko ładnie i pięknie – wymieniam torbę za 150 zł na... na coś. Tu i teraz. Ale mam żonę, a przed drzwiami stoi Anka. A w ogóle, to mi się włączył tryb detektywa i tak pomyślałem...


Teraz taka mała dygresja:
Ostatnio jak oglądałem CCTV z tego sklepu, to ta kobieta w stringach (tylko bardziej ubrana) rzuciła mi się w oczy i nawet ją prześledziłem. Ba! Nawet zanotowałem ją, że ukradła rzeczy za 230 zł!
I zamiast patrzeć się w piękne cycki (a były, zaręczam!), to patrzę na jej postawę, włosy i kminię, że coś mi tu nie gra.

Wychodzę z mieszkania. Zapamiętałem namiary na Oną z dowodu osobistego. Anka na mnie ślipie dość dziwnie, za mną wchodzą dwie rozebrane panny, więc Anka robi oczka większe niż Jowisz, ja z kolei mówię krótko „spierdalamy”, co też uczyniliśmy.

Wracamy do sklepu. Dzwonię do „operacyjnych”, z którymi działam. Odnotowuję, co widziałem. Otrzymuje info o „pająkach*”. Serio, to były pająki?!
Sprawdzam cały zakres CCTV. Oczywiście, poza zajebistymi cyckami dwóch pań, zapamiętałem ich twarze, włosy, wzrost. Wyszło tak: te trzy kobiety zasiedliły się w okolicy i okradały lokalne sklepy. To metoda na *pająka – grupa osób przemieszcza się od miasta do miasta, siedzi tam 3-6 tygodni, robi sklepy metodą „na inwalidę” i wybywają w drugi koniec kraju.
I tym sposobem moje zjebanie dotyczące pracy uchroniło mnie przed małym „co nieco”. No, dobra, w międzyczasie pomyślałem o Zośce...
Plus taki, że policja drapnęła grupkę. To było cztery dziewczyny w wieku 20-25 lat.

Ona okazała się faktycznie osobą niedosłyszącą. XD
Tej czwartej osobiście nie widziałem.
Bingo! Kwota? 26 000 zł!