Zatrzymane w kadrze CDXXXIII - Pod ziemią nie ma już więcej ocalałych

#1. Chevy Chase, Steve Martin i Martin Short za kulisami filmu Trzej Amigos 1986 rok.

#2. Ludzie gromadzący się na terenie kopalni Luisenthal po katastrofalnej eksplozji gazu pod ziemią, Völklingen (Kraj Saary), Niemcy, 7 lutego 1962 roku.

Około godziny 7.45 z Alsbachschacht, jednego z czterech szybów w kopalni Luisenthal, dało się słyszeć straszny huk. Pod wpływem siły wybuchu spod ziemi pokrywa szybu "wylatuje" wysoko w powietrze i wbija się w pobliskie rusztowanie. Czarna chmura dymu unosi się nad Alsbachschacht i staje się jakby mrocznym pomnikiem wokół wieży transportowej.
Po kilku minutach zamieszania potwierdza się najgorsze przypuszczenie – pod ziemią doszło do eksplozji gazu. Już kilka minut po wybuchu na miejscu są karetki pogotowia i specjalnie przeszkoleni do tego typu akcji ratownicy. Hałas syren, karetek pogotowia, wirników helikopterów i syren wkrótce opanował Luisenthal i otoczenie.
Do południa wydobyto 73 żywych górników z ciężkimi obrażeniami. 61 pracownikom udało się wrócić do domu bez uszczerbku na zdrowiu. Po południu padł odważny, niestety, prawdziwy komentarz – pod ziemią nie ma już więcej ocalałych.
Początkowo uważano, że pod ziemią zginęło 11 górników, po tym komunikacie wszyscy zdali sobie sprawę, że skala tragedii jest o wiele większa. Ogółem na głębokości około 600 metrów życie straciło 299 osób.

#3. Widzowie oglądają mecz drużyny FC Basel na ich lokalnym stadionie Landhof, Szwajcaria, 1925 rok.

#4. Radziecka aktorka Irina Ałfiorowa celuje z karabinu maszynowego w trakcie lotu helikopterem nad Afganistanem, 1985 rok.

#5. Kolejka za najsmaczniejszym chlebem, Czelabińsk, ZSRR, 1985 rok.

#6. Fotograf paparazzi, Ron Galella demonstracyjnie nosi kask futbolowy na głowie wokół aktora Marlona Brando, ponieważ Brando uderzył go kiedyś, złamał szczękę i wybił pięć zębów, 1973 rok.

Galella jako paparazzi znany był z obsesyjnego polowania na Jacqueline Onassis i związanych z tym późniejszych batalii prawnych. New York Post nazwał to „najbardziej współzależnym związkiem między celebrytą i paparazzo w historii”. Proces dotyczący wolności słowa w 1972 roku, Galella przeciwko Onassis, zaowocował zakazem zbliżania się, aby utrzymać Galellę 50 metrów z dala od Onassis.
Galella w następnych miesiącach został uznany za winnego czterokrotnego złamania tego nakazu i groziło mu siedem lat więzienia i grzywna w wysokości 120 000 dolarów. W efekcie zapłacił grzywnę w wysokości 10 000 dolarów i zrzekł się swoich praw do fotografowania Jackie i jej dzieci.
12 czerwca 1973 roku aktor Marlon Brando uderzył Galellę w twarz przed restauracją w Chinatown w Nowym Jorku, łamiąc fotografowi szczękę i wybijając mu pięć zębów po lewej stronie ust. Galella szedł za Brando, któremu towarzyszył Dick Cavett, do restauracji po nagraniu The Dick Cavett Show wcześniej tego dnia. Galella zatrudnił prawnika Stuarta Schlesingera, aby pozwał Brando i ostatecznie została podpisana ugoda na 40 000 USD. Schlesinger opisał w dokumencie Smash His Camera z 2010 roku, że Galella otrzymał dwie trzecie, ale zależało mu tylko na tym, aby uzyskać wyrok skazujący Brando: „Nie chcę, aby ktokolwiek myślał, że może mnie bić, jeśli robię mu zdjęcie. Tutaj najważniejsza jest historia, a nie pieniądze”.
Następnym razem, gdy Galella ścigał Brando, miał na sobie kask futbolowy...
Paparazzo stracił kiedyś ząb, gdy został pobity przez ochroniarzy Richarda Burtona. Pozew wobec aktora został oddalony. Elizabeth Taylor, która była tolerancyjna wobec fotografów, często mruczała: „Zabiję Rona Galellę!”, chociaż aktorka później wykorzystała jego zdjęcia w swojej biografii. Ochroniarze Elvisa Presleya pocięli fotografowi opony w samochodzie, ochrona Brigitte Bardot potraktowała go wodą z węża ogrodowego, a Sean Penn opluł go i rzekomo uderzył, gdy został sfotografowany ze swoją ówczesną żoną Madonną.

#7. Francis Ford Coppola podczas kręcenia filmu Czas apokalipsy, 1978 rok.

#8. 18-letnia Brytyjka Rosemary Frankland, Miss Świata z 1961.

#9. Katastrofa SS Eastland w Chicago, Illinois, USA, 24 lipca 1915 roku.

24 lipca 1915 roku Eastland i dwa inne parowe wycieczkowce, Theodore Roosevelt i Petoskey, zostały wyczarterowane celem przewiezienia pracowników Hawthorne Works na wielki piknik pracowniczy w Michigan City. Było to wielkie wydarzenie dla robotników, z których większości nie przysługiwały wówczas płatne urlopy pracownicze. Wielu pasażerów Eastland było czeskimi i polskimi imigrantami mieszkającymi w Cicero i południowych dzielnicach Chicago.
W roku 1915 weszły w życie nowe federalne przepisy prawne – podpisane przez prezydenta Woodrowa Wilsona – znane jako Seaman’s Act, co było spowodowane katastrofą transatlantyku Titanic. Przepisy wymogły zwiększenie liczby łodzi ratunkowych, a SS Eastland miał już i tak wystarczająco przeciążone górne pokłady. Dodatkowe łodzie ratunkowe uczyniły statek jeszcze mniej stabilnym niż przedtem (wprowadzono nawet znaczne ograniczenia liczby pasażerów).
Rano 24 lipca pasażerowie zaczęli wchodzić na pokład Eastlanda, zacumowanego przy południowym brzegu rzeki Chicago pomiędzy ulicami Clark i LaSalle. Pomiędzy 6:30 a 7:10 na statku znajdowało się 2752 wycieczkowiczów. Statek był już przepełniony, przy czym wielu pasażerów stało na górnym (spacerowym) pokładzie. Statek zaczął się z wolna przechylać na lewą burtę (przeciwległą do nadbrzeża). Załoga próbowała ustawić statek na równej stępce, napełniając zbiorniki balastowe prawej burty, ale pomogło to tylko w nieznacznym stopniu. Po 15 minutach, być może z powodu zawodów wioślarskich odbywających się na rzece, znaczna liczba pasażerów przeszła na lewą burtę, co spowodowało, że o godzinie 7:28 Eastland przechylił się gwałtownie, a następnie przewrócił, opadając na dno rzeki, głębokiej w tym miejscu na 7 metrów.
Wielu pasażerów, którzy zeszli pod pokład, by ogrzać się w chłodny i wilgotny ranek, znalazło się w pułapce bez wyjścia, ginąc w wodzie lub przygnieceni ciężkimi meblami. Chociaż statek znajdował się tuż przy nabrzeżu, a holownik Kenosha przyszedł z natychmiastową pomocą, ustawiając się tak, że ci, którzy uratowali się i wyszli z pokładów na prawą, wystającą nad wodę burtę, mogli przejść bezpiecznie na brzeg, 841 pasażerów i 4 członków załogi poniosło śmierć. Wiele osób to byli młodzi ludzie i dzieci. Na liście ofiar znajduje się co najmniej 135 polsko brzmiących nazwisk z najczęściej polskimi imionami, takimi jak Jadwiga, Janina, Klemens, Piotr, Władysław. O polskości większości z nich może świadczyć również miejsce pochówku na jednym z dwóch tradycyjnie „polskich” cmentarzy w metropolii.

#10. Pierwszy komercyjny przenośny telefon Motorola DynaTAC 8000X, USA, 1984 rok.

#11. Bomba zrzucona na lotnisko zbudowane przez Niemców, II wojna światowa 1940-1945 rok.

Lotnisko-przynęta zbudowane zostało w okupowanej Holandii. Niemieckie „lotnisko” zostało zbudowane z wielką pieczołowitością, prawie w całości z drewna. Były tam drewniane hangary, zbiorniki oleju, stanowiska dział, ciężarówki i samoloty. Budowa drewnianej przynęty na aliantów trwała tak długo, że alianccy szpiedzy mieli wystarczająco dużo czasu, aby to zaobserwować i zgłosić odpowiednim władzom. W końcu nadszedł dzień, kiedy wabik został ukończony, „aż do ostatniej deski”.
Następnego ranka samotny samolot RAF przeleciał przez kanał, zniżył się, okrążył raz pole i zrzucił... dużą drewnianą bombę.
Ta historia przez wielu uważana jest tylko za jedną z wielu legend z czasów drugiej wojny światowej. Francuski pisarz Pierre-Antoine Courouble poświęcił wiele czasu na szczegółowe dochodzenie, aby odkryć fakty kryjące się za tą niejasną legendą. Jego śledztwo zaowocowało zeznaniami 1367 byłych członków ruchu oporu, byłych pracowników w bazie niemieckiej i pilotów Luftwaffe. Jego badania zostały skondensowane w książce „Zagadka drewnianych bomb” (The Riddle of the Wooden Bombs), opublikowanej w „Presses du midi” i przetłumaczonej na cztery języki. Spotkał się z ponad tuzinem świadków, którzy osobiście widzieli słynne bomby, z których dwóch było naocznymi świadkami ich zrzutu. Dziś można znaleźć niektóre z takich bomb w muzeum w Holandii.

#12. Stworzenie logo recyklingu przez 23-letniego wówczas G. Andersona. 1970 rok.

#13. Pociąg przejeżdżający przez żelazny wiadukt Dale Creek w Wyoming, fotografia wykonana około 1876-1885 roku.

#14. Napis na hełmie żołnierza uczestniczącego w wojnie wietnamskiej, 1967 rok – „Wojna to dobry interes, zainwestuj swojego syna”

#15. Władimir Putin w wieku 5 lat z matką, Marią Iwanowną. Rosyjska FSRR, Związek Radziecki, lipiec 1958 roku.

#16. Timothy Lancaster w szpitalu, czerwiec 1990 roku.

10 czerwca 1990 roku o godzinie 7:33 samolot lotu 5390 linii British Airways na linii Birmingham – Malaga wzniósł się na wysokość ponad 5 kilometrów. Nagle nastąpił głośny huk i lewy panel szyby po kapitańskiej stronie kokpitu został wypchnięty pod ciśnieniem powietrza wewnątrz samolotu. Wskutek dekompresji kapitan Timothy Lancaster został wyssany z fotela i do połowy ciała zawisł po zewnętrznej stronie kabiny, zaczepiony kolanami o wolant. Steward Nigel Ogden, zorientowawszy się w jakim położeniu znajduje się kapitan, rzucił się na niego i objął w pasie. Susan Price oraz inna stewardesa rozpoczęły procedurę awaryjną, upewniając się o bezpieczeństwie pasażerów i zabezpieczając wszelkie luźne obiekty. W międzyczasie Lancaster, uderzany pędem mrożącego powietrza o prędkości 800 km/h, tracił przytomność pozbawiony tlenu w rozrzedzonej atmosferze.
Pierwszy oficer Atchison rozpoczął awaryjne zniżanie lotu, ponownie włączył autopilota i nadał sygnał Mayday. Ogden, nadal trzymający Lancastera, zaczął cierpieć z powodu odmrożeń, stłuczeń oraz wyczerpania – jego miejsce zajęło dwóch pozostałych stewardów. Do tego czasu Lancaster wysunął się z kabiny o dodatkowe 15-20 cm. Obsługa widziała, jak głowa kapitana odbija się od szyby, zaś jego oczy pozostają otwarte, przez co założyli, iż Lancaster nie żyje. Mimo tego nie puścili ciała kapitana, obawiając się, że mogłoby wpaść w lewy silnik, wywołując jego pożar lub zgaśnięcie.
Atchison uzyskał zezwolenie od kontroli naziemnej na lądowanie w Southampton, podczas gdy obsłudze udało się uwolnić nogi Lancastera z wolantu. O 7:55 samolot wylądował bezpiecznie na pasie numer 2. Pasażerowie natychmiast wydostali się przez przednie i tylne schody, a służby ratownicze zajęły się nieprzytomnym kapitanem
Lancaster został przewieziony do Southampton General Hospital – miał poranione i odmrożone kończyny, złamane prawe przedramię, nadgarstek i lewy kciuk, a także cierpiał z powodu szoku. Steward Nigel Ogden miał zwichnięty bark, odmrożenia na twarzy oraz w lewym oku. W 2001 roku przeszedł na wcześniejszą emeryturę z powodu stresu. Wszyscy inni opuścili samolot bez obrażeń.
Po pięciu miesiącach od wypadku kapitan Timothy Lancaster powrócił do pracy. Przeszedł na obowiązkową emeryturę w British Airways, jednak jeszcze w 2005 roku pracował w easyJet.

#17. 31 stycznia 1990 roku – otwarcie pierwszej restauracji McDonald's w ZSRR.

#18. Michael J. Fox na planie filmu Powrót do przyszłości 3, 1989 rok.

#19. Buddyjski mnich robi balon z gumy do żucia, Bilakupp, Indie, 2013 rok.

#20. Anatolij Kaszpirowski w Łomiankach, podczas wręczenia Wiktorów – nagród dla popularnych osobowości telewizyjnych, fot. Andrzej Marzec, 1990 rok.

Jego telewizyjne seanse cieszyły się ogromną popularnością, także w Polsce. Obejrzało je w naszym kraju ponad 70 proc. ludzi, a Kaszpirowski w 1990 roku zdobył Wiktora w kategorii „osobowość telewizyjna roku". Spotykał się z osobistościami polskiej polityki, na czele z ówczesnym prezydentem Lechem Wałęsą.

W poprzednim odcinku