Najszybszy obiekt stworzony przez człowieka - nigdy nie zgadniecie, co to było

Gdyby kogoś zastanawiało, najszybszą łodzią była "Spirit of Australia", która rekord prędkości na wodzie pobiła 8 października 1978 r. I od tego czasu nikt jej nie pokonał. Łódź napędzana silnikiem odrzutowym Westinghouse J34 osiągnęła prędkość 511,11 km/h (275,98 węzłów)


Z kolei na lądzie do dziś niepokonany jest napędzany dwoma silnikami odrzutowymi Thrust SSC, który 15 października 1997 roku osiągnął prędkość 1227,985 km/h i został pierwszym pojazdem lądowym, który oficjalnie przekroczył barierę dźwięku.


Jeżeli chodzi o samoloty napędzane silnikiem wymagającym tlenu atmosferycznego, to chyba nikogo nie zaskoczy, że rekordzistą jest słynny rozpoznawczy Lockheed SR-71 Blackbird, który potrafił nawet trzykrotnie przekroczyć prędkość dźwięku. 28 lipca 1976 roku Eldon W. Joersz poleciał nim z prędkością 3529,56 km/h, tym samym osiągając Mach 3,3.

Co ciekawe, nie była to maksymalna prędkość tego samolotu, ponieważ ten oficjalnie takiej prędkości nie posiadał. Teoretycznie silniki mogły go rozpędzać dużo, dużo bardziej, ale ograniczeniem była... temperatura kadłuba. Samolot można było rozpędzić do takiej prędkości, że ciepło wytworzone przez tarcie w atmosferze doprowadziłoby do stopienia poszycia.


Jednak SR-71 nie był najszybszym samolotem w ogóle, ponieważ jeszcze szybszy był North American X-15 napędzany silnikiem rakietowym, który należał do Sił Powietrznych i NASA. Oficjalny rekord samolotu załogowego ustanowiony przez X-15 wynosi 7270 km/h i padł w październiku (co oni z tym październikiem) 1967 r. Pilot William J. Knight osiągając tę prędkość, poleciał Mach 6,7 na wysokości 31 120 m.


Teraz przenosimy się z Ziemi trochę wyżej i kolejnym rekordzistą będzie amerykański prom kosmiczny, pojazd z masą startową (z rakietami pomocniczymi i zbiornikiem paliwa) 2000 ton w 8 sekund po starcie miał już "na liczniku" 160 km/h i nadal przyspieszał. 120 sekund po starcie miał już prędkość ponad 4800 km/h i znajdował się 45 km nad powierzchnią Ziemi. Po wejściu na orbitę okołoziemską prom leciał z zawrotną prędkością 27 650 km/h, czyli ok. Mach 23 na poziomie morza i... nadal nie jest to najszybszy załogowy pojazd na świecie.


Czwarta załogowa misja programu Apollo była "próbą generalną" przed lądowaniem na Księżycu. Apollo 10 miał wykonać dokładnie takie same zadania jak następna misja, z wyjątkiem samego lądowania. Wracając na Ziemię, 26 maja 1969 r. załoga siedząca w module dowodzenia nazwanym Charlie Brown poleciała z prędkością 39 897 km/h, czyli 11,083 km/s. I to jest największa prędkość, z jaką poruszał się jakikolwiek człowiek.

(Swoją drogą NASA zadbała o to, żeby załoga Apollo 10 z ułańską fantazją astronautów jednak nie wylądowała na Księżycu i lądownik księżycowy miał mniej paliwa niż było potrzeba do powrotu na orbitę Księżyca, ale to już inna historia).


Jak już wspomniałem na wstępie, na pewno część z Was słyszała, że najszybszym skonstruowanym przez człowieka pojazdem jest Voyager 1, wystrzelony przez NASA 5 września 1977 r. Sonda działa od ponad 42 lata, przekroczyła już granicę Układu Słonecznego i aktualnie porusza się z prędkością 61 000 km/h względem Ziemi.

I tak, Voyager 1 może byś najszybszym pojazdem stworzonym przez człowieka, ale na pewno nie jest najszybszym obiektem stworzonym przez człowieka!


Była sobie taka klapa... Prawie zupełnie jak od studzienki kanalizacyjnej, choć pewnie miała więcej atestów, bo była wojskowa. Ale po kolei...


W 1957 roku w USA przeprowadzono operację Plumbbob - pod tym kryptonimem kryła się seria 29 testów z bronią nuklearną. To była największa, najdłuższa i najbardziej kontrowersyjna seria testów w kontynentalnej części Stanów Zjednoczonych. Badano wytrzymałość budowli cywilnych i wojskowych na pobliskie wybuchy bomb atomowych. Testowano też oddziaływanie na zwierzęta i ludzi. W projekt było zaangażowanych 21 laboratoriów i agencje rządowe. Testy przeprowadzono w pobliżu słynnej Strefy 51 w Nevada Test Site - ładunki detonowano w powietrzu na specjalnych wieżach lub na balonach, na powierzchni ziemi i pod ziemią.


Testy Pascal-A i Pascal-B obejmowały odpalenie ładunków znajdujących się w głębokich tunelach - pierwszy z nich o sile 55 t TNT na głębokości 150 m, drugi o sile 300 t TNT. Ponieważ efekty pierwszej eksplozji przerosły wszelkie oczekiwania naukowców, przy drugiej próbie wejście do tunelu zaspawano 900-kilogramową klapą. Co prawda nawet sam dr Robert Brownlee, odpowiedzialny za te próby, nie wierzył, aby ta klapa cokolwiek zmieniła, ale kierownictwo się uparło.


Przed testem z ciekawości obliczono, że klapa powinna wystrzelić w powietrze z prędkością 6-krotnie przekraczającą prędkość ucieczki z pola grawitacyjnego Ziemi, czyli ok. 40 000 km/h. Aby zweryfikować obliczenia, ustawiono szybkie kamery skierowane na klapę.

Kamera rejestrowała z prędkością 1000 kl/s i klapę udało się uwiecznić... na jednej klatce. Na tej podstawie obliczono, że klapa najprawdopodobniej osiągnęła prędkość ok. 240 000 km/h, czyli 66 km/s.

Co do dalszych losów klapy są dwie teorie - jedna mówi o tym, że w wyniku tarcia w atmosferze po prostu wyparowała, druga, która mi się dużo bardziej podoba, mówi że...


Klapa opuściła nie tylko Ziemię, ale i orbitę okołoziemską i gdzieś tam dryfuje w kosmosie, być może dalej niż Voyager 1.

Podobno ta pierwsza teoria jest bardziej prawdopodobna, ale to nadal tylko teoria.

Co prawda jest jeszcze coś takiego jak Parker Solar Probe - sonda badająca zewnętrzną koronę Słońca, która 29 kwietnia 2021 roku osiągnęła prędkość 532 000 km/h, ale aby to osiągnąć, posiłkowała się polem grawitacyjnym Słońca, więc uznałem, że w naszym porównaniu się nie liczy. Bo przecież sonda kosmiczna nie przebije klapy od studzienki.

Źródła: 1, 2, 3