Tak pierwotnie wyglądały te pałace, zanim popadły w ruinę

Dawna królewska rezydencja Henriego Christophe'a w okolicach miasta Milot w północnym Haiti. Jej ruiny wraz z pobliską twierdzą Citadelle La Ferrière wpisano w 1982 roku na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Budynek pałacu, wzniesiony w 1812 roku, miał w założeniu twórców dorównać splendorem Wersalowi we Francji. Budowla została zniszczona przez trzęsienie ziemi w 1842 roku i nigdy jej już nie odbudowano. Obecnie kompleks ruin częściowo porośnięty jest już tropikalnym lasem.

Henri Christophe (ur. 6 października 1767 na Grenadzie, zm. 8 października 1820 w Cap-Haïtien) – haitański polityk, prezydent Haiti od 17 lutego 1807. Ogłosił się królem Haiti jako Henryk I 28 marca 1811. Nazywany "Czarnym Napoleonem".

Wybrany dożywotnio prezydentem państwa Haiti w lutym 1807 roku, po śmierci Jean-Jacques’a Dessalinesa. Cztery lata po otrzymaniu prezydentury, 28 marca 1811 roku Christophe zmienił Haiti w królestwo, przyjmując tytuł "Króla Haiti i Wysp Przyległych" z imieniem Henryk I. Został ukoronowany rankiem 2 czerwca 1811 w kościele przygotowanym do tego celu na placu w Cap-Henri. Króla i królową Marię Ludwikę ukoronował Corneille Brelle, arcybiskup Haiti. Christophe od samego początku starał się zdobyć tytułami i orderami wierność różnych ludzi.

Zamek zbudowany przez Ardashira I w dzisiejszym Fars w Iranie w 209 roku. Znajduje się na zboczu góry w pobliżu drogi Firouzabad - Kavar.

Nazwa zamku sugeruje, że był on poświęcony Bogini Anahicie, do której odnosi się określenie "Dziewica - Dokhtar". Zamek jest zbudowany na wysokim urwisku z widokiem na rzekę i drogę biegnącą na południe od Fars. Wejście do zamku prowadzi przez wysoką bramę w dużej wieży. Wewnątrz szerokie schody prowadzą do prostokątnego holu ze ślepymi niszami po obu stronach i dwoma dużymi przyporami na wschodnim końcu.

Fragment ruin pałacu (tzw. wschodnie wejście) został odkryty w 1878 roku przez Kreteńczyka z Heraklionu, archeologa i antykwariusza Minosa Kalokairinosa. Kreta podlegała ówcześnie tureckiej okupacji, toteż prace przerwano, by znalezisk nie spotkał los ateńskiego Akropolu. Po zmianie prawa archeologicznego wykopaliska na wielką skalę rozpoczął w 1899 r. sir Arthur Evans – od 1884 roku dyrektor Ashmolean Museum w Oksfordzie, który odkupił teren całego wzgórza. Odsłonięto wtedy rozległe ruiny pałacu pochodzącego z okresu 2000–1400 p.n.e. (kultury minojskiej), zwanego pałacem Minosa lub labiryntem kreteńskim. Około 1450 p.n.e. Achajowie zajęli Kretę, pałac został ostatecznie zniszczony pod koniec XIV w. p.n.e.

Pierwotna rezydencja dla hetmana Lwa Sapiehy powstała w tym miejscu w początkach XVII wieku i w niej gościł królewicza Władysława Wazę, idącego w 1617 roku z armią na Moskwę. Kazimierz Lew Sapieha podejmował tu ponownie Władysława IV już jako króla Polski. Od 1655 roku podczas wojny polsko-moskiewskiej w Różanie przez kilka lat przechowywano trumnę z relikwiami św. Kazimierza, dlatego przypuszczać można, że było to wówczas miejsce uważane za bezpieczne, co sugeruje istnienie w tym miejscu jakichś fortyfikacji. Rezydencja została zniszczona podczas wojny domowej szlachty z Sapiehami w 1698 roku.

Nowy pałac kazał zbudować kanclerz litewski książę Aleksander Sapieha w latach 1784-1788 według projektu Johanna Samuela Beckera, który zaproponował budynek w stylu klasycyzującego baroku (tzw. styl Stanisława Augusta). W 1784 roku kanclerz gościł w pałacu króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Aleksander Sapieha przeznaczył jedno ze skrzydeł swej rezydencji na teatr, założył też w Różanie i innych swych dobrach kilka fabryk włókienniczych.

W 1831 roku Rosjanie za udział w powstaniu listopadowym skonfiskowały Eustachemu Sapieże dobra różańskie i dereczyńskie, a następnie przerobiły pałac na fabrykę włókienniczą.

Pałac został spalony w 1914 roku podczas I wojny światowej, po czym po 1930 roku rozpoczęto jego długą odbudowę, którą przerwało ponowne spalenie go w czasie II wojny światowej w 1944 roku.

Pochodzący z okresu Julfar (XIII-XVI w.) i położony na grani wznoszącej się nad miasteczkiem Shimal pałac królowej Sheba był prawdopodobnie rezydencją władcy Julfar, najsłynniejszego i najlepiej prosperującego miasta handlowego w południowej części Zatoki Perskiej. Określenie "Królowa Pałacu Sheba" odnosi się do sławnej królowej, która wymieniona jest w Koranie i rządziła Królestwem Marib w Jemenie około 1000 p.n.e. Przypisanie jej nazwiska do pałacu wywodzi się z lokalnej legendy i nie ma żadnego potwierdzenia historycznego ani archeologicznego. Pałac położony jest na skalistym zboczu z widokiem na oazę Shimal i ma idealne położenie ze względu na charakter obronny.

W średniowieczu pałac ten był rezydencją królewską. Początkowo w tym miejscu znajdował się domek myśliwski, ale zarówno Henryk II, jak i Henryk III mocno zainwestowali w domek i przekształcili go w królewską rezydencję i pałac. Od początku do połowy XIII wieku przeprowadzono poważne prace budowlane, w tym dobudowano kaplicę królewską i komnatę Antiochii pod kierownictwem Eliasza z Dereham, administratora kościelnego, który nadzorował również budowę katedry w Salisbury.

W 1164 r. Henryk II sformułował tutaj Konstytucje z Clarendon, które próbowały ograniczyć przywileje kościelne i nałożyć ograniczenia na papieską władzę w Anglii. Po różnych perypetiach pałac został opuszczony w XVII wieku i od tego czasu popadał w ruinę.

W XIII wieku, pod władzą rodziny Mahdali, Kilwa Kisiwani stała się najpotężniejszym miastem wschodniego wybrzeża Afryki, którego wpływy sięgały na południe aż po Mozambik. Abu Abdullah Ibn Battuta odwiedził miasto w 1330 i przychylnie odniósł się do pokory i religijności ówczesnego władcy, sułtana al-Hasan ibn Sulaimana. W tym właśnie okresie rozpoczęto budowę pałacu Husuni Kubwa oraz znaczną rozbudowę Wielkiego Meczetu.

Budowa pałacu Husuni Kubwa została rozpoczęta na początku XIV wieku przez sułtana al-Hasana ibn Sulaimana. Był on zamieszkany tylko przez krótki czas i opuszczony przed ukończeniem budowy. Chociaż miasto Kilwa zostało opuszczone dopiero w 1843 roku, po deportacji ostatniego sułtana do Maskatu, pałac Husuni był nieużywany od XV wieku.