Zatrzymane w kadrze CCCLIV - Nieudany zamach na Hitlera

#1. 94-letnia królowa Elżbieta II nadaje tytuł szlachecki 100-letniemu Tomowi Moore'owi, 17 lipca 2020 roku.

6 kwietnia 2020 roku, podczas pandemii koronawirusa, 99-letni Tom Moore postanowił zebrać 1000 funtów, które miałby wspomóc brytyjski Narodowy Fundusz Zdrowia (NHS). Przez 24 dni odbywał regularne spacery, 10 okrążeń dookoła swojego domu wykonanych samodzielnie przy pomocy chodzika, a w późniejszych dniach także w asyście gwardii honorowej z Pułku Yorkshire. Jego akcja wzbudziła wiele zainteresowania we wszystkich mediach. Z całego świata na konto płynęły donacje i w dniu swoich setnych urodzin Tom uzbierał ponad 30 milionów funtów od 1,5 miliona darczyńców.

W dniu, kiedy Moore wykonał swoje setne okrążenie, Michael Ball w programie BBC Breakfast zaśpiewał dla niego piosenkę "You'll Never Walk Alone" ("Nigdy nie będziesz szedł sam"). Szybko zrobiono z tego kawałka singiel, dołożono chór, a Ballowi wtórował (wypowiadając tekst, a nie śpiewając) Tom Moore. 24 kwietnia piosenka została nr 1 w Anglii, a Tom trafił do Księgi rekordów Guinnessa jako najstarszy piosenkarz, który został nr 1 w Anglii. Żeby było jeszcze ciekawiej, w akcję promowania piosenki duetu Moore & Ball włączyli się muzycy zespołu The Weeknd, którego singiel "Binding Lights" zajmował wówczas.. 1 miejsce na brytyjskiej liście przebojów.

Do 20 kwietnia ponad 800 tysięcy Brytyjczyków podpisało petycję, aby nadać tytuł szlachecki "Kapitanowi Tomowi". 17 lipca w ogrodzie na zamku Windsor królowa Elżbieta II uhonorowała Toma w specjalnej, indywidualnej ceremonii i nadał mu tytuł szlachecki.

#2. Archibald Hoxsey niesiony na rękach przez organizatorów pokazu, podczas którego pobił rekord wysokości podczas lotu dwupłatowcem. 26 grudnia 1910 roku śmiałek wzniósł się na wysokość 3497 metrów.

Hoxsey zginął pięć dni później, w sylwestra, w Los Angeles, podczas próby bicia własnego rekordu. Koszty pogrzebu pokryli bracia Wright, dla których Hoxsey pracował.

#3. Pierwsze radio zamontowane w samochodzie, USA, około 1919 roku.

Pionier instalowania radia w samochodach osobowych Alfred Greb zamontował do dwóch zderzaków antenę, której druty do złudzenia przypominają rozwieszone sznury na pranie.
Pierwsze radia montowane seryjnie w samochodach osobowych były efektem prac firmy Motorola, a instalacje rozpoczęto w 1930 roku.

#4. Sierżant Francis Daggertt z 11. Dywizji Pancernej Armii Stanów Zjednoczonych z młodym żołnierzem Wehrmachtu. Chłopak miał zaledwie 10 lat, gdy został pojmany w miejscowości Kronach w Bawarii. Fotografia wykonana 27 kwietnia 1945 roku.

#5. Koreański tercet żeński "The Kim Sisters" podczas występu w Las Vegas, 1960 rok.

Siostry Kim to urodzone w Korei: Sue (Kim-Sook-ja), Aija (Kim Ai-ja) i Mia (Kim Min-ja), które największe sukcesy świętowały w USA w latach 50. i 60. Gdy podczas wojny koreańskiej pojmany i stracony przez wojska Korei Północnej został ojciec dziewczynek, ich matka, słynna koreańska śpiewaczka, kupiła na czarnym rynku amerykańskie płyty i by utrzymać rodzinę założyła wraz z dziewczynkami zespół wokalny. Grały i śpiewały wszędzie tam, gdzie nadarzyła się okazja, głównie w barach i klubach nocnych dla amerykańskich żołnierzy stacjonujących w Korei Południowej.

W 1958 roku producentowi Tomowi Ball udało się sprowadzić zespół do USA i podpisać kontrakt z zespołem The Kim Sisters. W początkowych latach siostry występowały głównie w luksusowych hotelach jako wieczorna rozrywka dla zamożnych gości. W 1962 roku ich cover piosenki "Charlie Brown" zespołu The Coasters wylądował na 7. miejscu listy Billboardu, co sprawiło, że dziewczyny odniosły sukces komercyjny i stały się pierwszym rozpoznawalnym koreańskim zespołem muzycznym w USA.

#6. Aktorka Natalie Wood, 1958 rok.

#7. Nikita Chruszczow z oficjalną wizytą we Francji, 1960 rok.

#8. Jackie Roosevelt Robinson z synem Jackiem Juniorem i żoną Rachel siedzą na frontowych schodkach przed ich domem, Nowy Jork, 1949 rok.

Jackie Robinson jako pierwszy Afroamerykanin w XX wieku zagrał w amerykańskiej Major League Baseball.
W 1945 roku, po okresie służby w Armii Amerykańskiej, został zawodnikiem Kansas City Monarchs, drużyny, która należała do Negro American League. W październiku tego samego roku podpisał kontrakt z Montreal Royals, klubem satelickim Brooklyn Dodgers, w którym występowali sami biali zawodnicy. W International League został okrzyknięty MVP sezonu 1946. W 1947 roku został powołany przez Dodgersów do pierwszej drużyny dosłownie na kilka dni przed rozpoczęciem sezonu.
To powołanie wywołało oburzenie nawet wśród niektórych zawodników drużyny Dodgersów, którzy oznajmili, że "wolą grzać ławę, niż grać razem z Robinsonem". Koniec wewnętrznym sporom położył Leo Durocher, menedżer drużyny z Brooklynu, który powiedział całej drużynie:

Nie obchodzi mnie, czy koleś jest żółty czy czarny, ani czy ma paski jak pie*rzona zebra. Jestem menedżerem tej drużyny i mówię wam, że będzie grał. Co więcej, twierdzę, że dzięki niemu zarobimy całą kupę szmalu. A jeśli ktoś z was nie wie, co się robi z pieniędzmi, to zaraz go sprzedam do innego klubu.

Zawodnicy z innych drużyn grozili strajkiem i opuszczaniem meczów z drużyną Dodgersów. Tutaj z kolei dialog podjął przewodniczący National League (jednej z dwóch lig, które tworzą MLB), Ford Frick, który oznajmił, że każdy zawodnik, który ogłosi strajk w związku z występem Robinsona, zostanie zawieszony:

Jeżeli myślicie, że poprą was kolesie z prasy, to się mylicie. Zostaniecie wyrzutkami. Mam gdzieś, nawet jeśli połowa ligi będzie strajkować. Ci, co się odważą, szybko odczują konsekwencje swoich czynów. Wszyscy zostaną zawieszeni, nawet jeżeli ma to oznaczać przerwę w rozgrywkach na 5 lat. To są Stany Zjednoczone Ameryki i KAŻDY człowiek ma takie samo prawo do gry.

Pomimo dyskryminacji i brutalnego traktowania przez zawodników drużyny przeciwnej Robinson został wybrany najlepszym debiutantem MLB sezonu 1947, zaś dwa lata później najlepszym zawodnikiem National League. W latach 1949-1954 sześciokrotnie występował w meczach gwiazd, a w 1955 roku wraz z Brooklyn Dodgers zdobył mistrzostwo ligi, pokonując w finale World Series drużynę New York Yankees 4-3.

W 1972 roku koszulka z numerem 42 została zastrzeżona przez Dodgersów (ale już tych z Kalifornii, bo w 1957 roku właściciel przeniósł drużynę z Nowego Jorku do Los Angeles).
Od 1997 roku numer 42 jest zastrzeżony przez wszystkie kluby w MLB na cześć właśnie Jackiego Robinsona.

Co ciekawe, Jackie Robinson nie był pierwszym czarnoskórym sportowcem w historii, który zagrał w MLB. Major League Baseball została założona w 1876 roku i do 1884 roku było trzech Afroamerykanów, którym udało się wystąpić chociażby w jednym meczu. 21 czerwca 1879 roku William Edward White zgrał jeden mecz dla Providence Grays, a bracia Moses Fleetwood i Weldy Walker zagrali odpowiednio 5 i 42 gry dla Toledo Blue Stockings pomiędzy 1 maja a 4 września 1884 roku. Pod koniec 1884 roku wprowadzono tzw. "baseball color line", czyli niepisaną umowę dżentelmeńską, że drużyny z MLB oraz innych Minor Leagues nie będą zatrudniały czarnoskórych graczy. Zasadę tę w Major League Baseball złamali dopiero Brooklyn Dodgers, którzy w 1947 roku, a więc po 63 latach (!) dopuścili do gry Robinsona.

#9. Amerykański kompozytor, pianista i dyrygent Leonard Bernstein i jego córka w stanie błogosławionym porównują brzuchy, Nowy Jork, 1986 rok.

#10. Francuscy "najeźdźcy okopów" (ang. trench raiders), których zadaniem podczas I wojny światowej było przedostanie się do okopów wroga, jak najszybsze unicestwienie jak największej ilości żołnierzy nieprzyjaciela oraz taktyczny odwrót. Fotografia wykonana w 1916 roku.

#11. Proces konstrukcji sterowca w hali montażowej we Friedrichshafen, Niemcy, 1928 rok.

#12. Bombowiec Lancaster podczas zrzutu paczek z żywnością nad terytorium okupowanej Hagi, 29 kwietnia 1945 roku.

Dwie niezależne operacje w wykonaniu Royal Air Force – Manna (w dniach 29 kwietnia – 7 maja 1945 roku) i Chowhound (1–8 maja 1945) – w trakcie których zrzucono 11 tysięcy ton żywności dla głodującej ludności cywilnej na wciąż okupowane przez siły niemieckie obszary zachodniej Holandii. Gdy działania te okazały się niewystarczające, przeprowadzono Operację Faust – 2 maja 200 alianckich ciężarówek zaczęło dostarczać żywność do miejscowości Rhenen. Wojsko Wehrmachtu, na kilka dni przez kapitulacją Berlina, nie przeszkadzało podczas przeprowadzania tych operacji.

#13. Steven Spielberg podczas pracy przy pierwszym filmie z Indianą Jonesem "Poszukiwacze zaginionej Arki", 1980 rok.

#14. Wilhelm "Willi" Hubner, 16-letni goniec z Fuhrer Grenadier Division, jako jeden z najmłodszych Hitlerjugend w historii otrzymał Krzyż Żelazny 2 klasy. Odznaczenie za zasługi w trakcie odbijania miasta Lubań odebrał 20 kwietnia 1945 roku.

#15. Cztery młode kobiety grają na szczudłach na plaży w siatkówkę, Venice, Kalifornia, 1934 rok.

#16. Hermann Goering i inni niemieccy oficjele badają zrujnowaną salę w "Wilczym Szańcu", kwaterze głównej Adolfa Hitlera w latach 1941-1944. 20 lipca 1944 roku Claus von Stauffenberg i Werner von Haeften dokonali tam nieudanego zamachu na życie Führera, detonując ładunek wybuchowy znajdujący się w ukrytej pod stołem walizce.

#17. Katastrofa w Port Chicago, Kalifornia, USA, 17 lipca 1944 roku.

Tragedia rozegrała się podczas wypełniania ładowni statku transportowego typu Liberty SS "E.A. Bryan" 450-kilogramowymi bombami, pociskami kalibru 40 mm oraz bombami rozpryskowymi. Jednocześnie ładowano 290-kilogramowe bomby zapalające, ich zapalniki były już zainstalowane i uzbrojone. Pomimo pustych ładowni w zbiornikach znajdowało się już 841 360 litrów ropy. Bomby zapalające ładowane były, ze szczególną ostrożnością, do ładowni nr 1, w której hamulec od windy okazał się niesprawny.

O godzinie 22.18 nastąpiła pierwsza eksplozja, kiedy uzbrojona bomba zapalająca opadła z dużą prędkością na dno ładowni. Kilka sekund później doszło do o wiele większej eksplozji, która zamieniła "E.A. Bryan" w jedną wielką kulę ognia o średnicy 4800 metrów. Kawałki rozpalonego do białości metalu i inne płonące szczątki siła eksplozji wyrzuciła na około 3700 metrów w górę. Pilot samolotu przelatującego nad miejscem eksplozji dojrzał krąg płomienia, który rozszedł się po ziemi, osiągając jakieś 4,5 km średnicy, a następnie słup wybuchu sięgnął jego samolotu – fragmenty metalu "wielkości domów" przelatywały wysoko nad samolotem lecącym na wysokości 2700 m.

W wyniku wybuchu został całkowicie unicestwiony statek transportowy, kuter pożarniczy Straży Przybrzeżnej, statek typu Victory SS "Quinault Victory" oraz pirs z wagonami i całą infrastrukturą. Zniszczone zostało pobliskie miasteczko oraz koszary. Nieomal zawaliły się budynki znajdujące się 3 kilometry od miejsca wybuchu. Sejsmografy uniwersytetu w Berkeley odnotowały dwa wstrząsy sejsmiczne, z których drugi, silniejszy, miał swój odpowiednik w 3,4 stopnia w skali Richtera.

Wszystkich 320 ludzi na pirsie i na statkach zginęło natychmiast, 390 cywilów i wojskowych odniosło rany, niektórzy poważne.
W katastrofie zginęło 202 Afroamerykanów, a 233 zostało rannych, co stanowi 15% wszystkich czarnoskórych obywateli USA poległych w czasie operacji morskich II wojny światowej...
Miesiąc później, wobec braku poprawy warunków bezpieczeństwa, wielu marynarzy odmówiło pracy przy przeładunku amunicji. 50 marynarzy, nazywanych w mediach „Pięćdziesiątką z Port Chicago”, zostało oskarżonych o bunt i skazanych na kary wieloletniego więzienia. 47 spośród nich zwolniono w styczniu 1946 roku, pozostałych trzech kilka miesięcy później.

#18. Szef policji z Edgartown, Dominick Arena, siedzi na wraku samochodu Oldsmobile, który prowadzony przez senatora Edwarda "Teda" Kennedy'ego wpadł do kanału przeciwpowodziowego przy wyspie Chappaquiddick, 19 lipca 1969 roku.

W momencie robienia tej fotografii pod wodą znajdował się nurek, John Farrar, który badał wrak. Na tylnym siedzeniu samochodu znajdowało się ciało 29-letniej Mary Jo Kopechne, która zginęła podczas feralnej przejażdżki.

Wypadek, ucieczka z miejsca zdarzenia, nieudzielenie pomocy (Kennedy zarzekał się, że kilkukrotnie nurkował po Mary, ale nie mógł jej pomóc) i niepoinformowanie policji (pomimo namowy przyjaciół) aż do dnia następnego przekreśliły poważniejsze ambicje polityczne 37-letniego polityka. Mimo wciąż posiadanego największego poparcia wśród wszystkich kandydatów Partii Demokratycznej, postanowił nie startować w wyborach prezydenckich w Stanach Zjednoczonych w 1972 roku (wybrany na drugą kadencję został wówczas Nixon). Edward "Ted" Kennedy przez 47 lat zasiadał w Senacie USA, od 1962 do dnia śmierci, 25 sierpnia 2009 roku.

#19. Zespół nurków, którzy pomagali podczas budowy mostu Blackfriars, Londyn, 1869 rok.

#20. 30 lipca 1985 roku, a więc prawie równo 35 lat temu, na scenie warszawskiego Torwaru wystąpiła grupa Depeche Mode.

Bilety na koncert kosztowały 1300 złotych. Średnia miesięczna pensja w tamtym czasie wynosiła trochę ponad 20 tysięcy złotych, litrowy słoik ogórków konserwowych kosztował 110 złotych, a telewizor kolorowy "Jowisz" – 90 tysięcy złotych.

Koncert zespołu wywołał ogromne wrażenie na fanach, co zaowocowało powstaniem licznych fanklubów oraz subkultury depeszowców (depeszów, depeszy), którą charakteryzował styl ubierania się i wyglądu wzorowany na wizerunku członków Depeche Mode, głównie Dave'a Gahana oraz Martina Gore'a.

W poprzedniej części