16 ciekawych miejsc, które warto odwiedzić

Obszar ten został tak nazwany ze względu na rosnące w tym miejscu ok. 100 zdeformowanych sosen zwyczajnych. Drzewa te są wygięte pod kątem ok. 90° od ok. 20 cm nad ziemią, a krzywizna u niektórych dochodzi do wysokości 3 m. Zostały zasadzone w latach 30. XX wieku (prawdopodobnie w 1934 roku).

Najbardziej znaną teorią jest, że drzewa zostały tak ukształtowane w wyniku celowej działalności ludzi, którzy uprawiali je specjalnie na tzw. krzywulce do celów stolarskich lub szkutniczych, takich jak budowa mebli, łodzi, sań itp.

Według programu Galileo, zdaniem profesora Kremera, powodem niespotykanego wykrzywienia pni było ścięcie drzewek w wieku od 6 do 10 lat z przeznaczeniem ich na bożonarodzeniowe drzewka. Ponieważ drzewkom celowo zostawiono ostatnią dolną gałąź, rosła ona dalej, dążąc do pionu, i z czasem przybrała charakterystyczny wykrzywiony kształt.

Pozostałość po wyschniętym słonym jeziorze w południowo-zachodniej Boliwii, na obszarze płaskowyżu Altiplano w Andach. Jest położone na wysokości 3653 m n.p.m. i zajmuje powierzchnię 10 582 km², co czyni je największym i najwyżej położonym solniskiem świata. Stanowi, wraz z jeziorami Titicaca i Poopó, pozostałość po istniejącym w plejstocenie jeziorze Ballivián. Jest to jeden z najbardziej płaskich obszarów na świecie (różnica wzniesień wynosi niecałe 41 cm).

Powierzchnię solniska pokrywa skorupa, pod którą znajduje się niezwykle bogata w lit solanka. Szacuje się, że zawiera 50–70% światowych zasobów litu. Ze względu na swoje właściwości odblaskowe skorupy solne tworzą idealne lustro, dając złudzenie, że chodzisz po chmurach. Miejsce to jest jednym z klejnotów turystycznych Boliwii.

Jest to jedyne jezioro na Palau dostępne dla turystów i dla swobodnego nurkowania. Na Palau występują krokodyle różańcowe, jednakże nie są uważane za zagrożenie dla pływaków korzystających z jeziora, jako że odnotowano tylko jeden przypadek śmierci przez nie spowodowany. Nurkowanie z wykorzystaniem akwalungów jest zabronione w tym jeziorze, ze względu na uwalniane bąble powietrzne, które uszkadzają ciało meduz, oraz stosunkowo płytko zalegającą warstwę monimolimnionu z dużym stężeniem siarkowodoru, co stwarza niebezpieczeństwo zatrucia przezskórnego.

W jeziorze przeprowadzono eksperyment, który potwierdził hipotezę Karola Darwina zakładającą, że organizmy planktonowe powodują mieszanie wód oceanicznych. Prof. Dabiri wykazał, że ruch meduz jest w stanie tak wymieszać wodę w jeziorze, że barwnik wprowadzony w jednym końcu jeziora został szybko (w ciągu dnia) rozprowadzony w całym miksolimnionie. Dokładne badania wykazały, że organizmy planktonowe przemieszczając się w wodzie przesuwają ze sobą wodę o objętości cztery razy większej niż objętość ich ciał.

Co do samego jeziora, to jest to jezioro słone, zasilane wodą morską przez szczeliny i tunele w skałach wapiennych. Meduzy w nim żyjące nie są zagrożeniem dla ludzi, natomiast nurkowanie obok nich dostarcza wielu niezapomnianych wrażeń.

Nazywany także Kanionem Korkociągu (ang. Corkscrew Canyon) – kanion szczelinowy znajdujący się na terenie rezerwatu plemienia Nawaho w stanie Arizona w USA. Powstawał przez miliony lat wskutek wymywania piaskowca przez powodzie błyskawiczne. Jest jednym z najchętniej odwiedzanych i fotografowanych przez turystów kanionów na południowym zachodzie Stanów Zjednoczonych.

Kanion dzieli się na dwie części: górną (Upper Antelope Canyon) oraz dolną (Lower Antelope Canyon). Oba kaniony znajdują się pod opieką The Navajo Parks and Recreation Department.

Wjazd na obszar kanionów wymaga zgody plemienia Nawaho, gdyż znajduje się na terenie Nawaho Indian Reservation (Rezerwatu Indian Nawaho). W praktyce ogranicza się to do kilkudolarowej opłaty od osoby. Turyści korzystają ponadto z transportu właścicieli terenu i mogą spędzić tu tylko dwie godziny. Kanion jest bardzo chętnie odwiedzany i fotografowany przez turystów z całego świata. Najdogodniejszą porą dnia są godziny przedpołudniowe, ponieważ wtedy można zaobserwować charakterystyczne snopy światła wpadające przez szczyt Antelope. Fotografowanie w pozostałych godzinach zwiedzania nie jest proste ze względu na duży mrok panujący wewnątrz (konieczne jest użycie statywu).

Lower Antelope Canyon, nazywany w języku Navaho Hazdistazí ("kamienne spiralne łuki"), dostępny jest z przewodnikiem, znajduje się w bezpośrednim sąsiedztwie Jeziora Powella i jest dłuższy niż górny kanion. Wchodzi się do niego i wychodzi po kilku stalowych drabinach. Wiązki światła pojawiające się w kanionie w godzinach rannych można zaobserwować od 15 marca do 7 października każdego roku.

Upper Antelope Canyon, w języku Indian nazywany Tsé bighánílíní ("miejsce, gdzie woda biegnie przez skały"), znajduje się na południe od dolnego kanionu, dostępny jest z przewodnikiem po uprzedniej przejażdżce samochodem wycieczkowym. Cały kanion znajduje się na jednym poziomie i nie wymaga wspinaczki. Jego oświetlenie najkorzystniejsze jest we wczesnych godzinach rannych. Głębokość tego kanionu sięga nieco ponad 30 metrów, a szerokość nie przekracza kilku metrów.

Antelope Canyon dostępny jest tylko z przewodnikiem ze względu na możliwość wystąpienia niebezpiecznego zjawiska, jakim jest powódź błyskawiczna. Zarówno podczas deszczy monsunowych, jak i nagłych gwałtownych opadów woda nie wsiąka w kamienne podłoże, tylko szybko spływa w dół kanionów do Jeziora Powella. 12 sierpnia 1997 roku tego typu powódź, spowodowana gwałtowną burzą z piorunami, doprowadziła do śmierci jedenastu turystów (siedmiu Francuzów, Szweda, Brytyjczyka i dwóch Amerykanów). Powódź przeżył jedynie przewodnik Francisco "Poncho" Quintana, który przeszedł wcześniej szkolenie. Główną przyczyną tragedii było porwanie przez nurt drewnianych drabin prowadzących na zewnątrz kanionu. Po tym zdarzeniu zamontowano stalowe drabiny przymocowane do skał kotwami oraz zainstalowano system ostrzegający o nadchodzącym zagrożeniu.

Park narodowy położony w południowo-zachodniej części prowincji Alberta w Kanadzie. Park został utworzony w 1885 roku na powierzchni 6641 km². Jest to pierwszy kanadyjski park narodowy oraz drugi park narodowy w Ameryce Północnej (po Yellowstone z 1872 r.). Jest trzecim historycznie parkiem narodowym na świecie (po Yellowstone i Royal NP w Australii z 1879 r). Park zachwyca widokami, jest pełen imponujących formacji skalnych, gór z lodowcami, pól lodowych i tajemniczych lasów iglastych.

Na terenie Parku Narodowego Banff występuje bardzo wiele dzikich gatunków zwierząt, wśród których można wymienić: baribala, grizli, rysia, pumę, rosomaka, wilka, jelenia wirginijskiego, łosia, wapiti, kozła śnieżnego, owcę kanadyjską, bobra, wydrę kanadyjską, wiewiórkę, pręgowca amerykańskiego. Wśród ptaków: bielika amerykańskiego, orła przedniego, rybołowa, sokoła, drzemlika, berniklę kanadyjską.

Park Narodowy Banff jest jedną z największych atrakcji turystycznych w prowincji Alberta oraz jednym z najczęściej odwiedzanych parków narodowych w Ameryce Północnej. Główne atrakcje turystyczne w parku to gorące źródła Upper Hot Springs, trzy kurorty narciarskie oraz jeziora lodowcowe, m.in. Lake Louise, Lake Moraine, a także budowle – symbol Banff Hotel Fairmont Banff Springs oraz Chateau Lake Louise.

Na terenie parku można uprawiać wiele dyscyplin sportowych, wśród których można wymienić: narciarstwo, wspinaczkę, golf oraz jazdę konną. Centra informacji turystycznej parku znajdują się w miejscowości Banff oraz Lake Louise. W centrum tym znajduje się ekspozycja poświęcona faunie i florze parku.

Kraina historyczna w środkowej Turcji i centralnej części Anatolii, znana przede wszystkim z charakterystycznych form tufowych, tworzących księżycowy krajobraz, oraz z domów i kościołów wykutych w tych wulkanicznych skałach. Aż do średniowiecza była ważnym ośrodkiem chrześcijaństwa oraz miejscem narodzin idei życia klasztornego.

Atrakcje turystyczne Kapadocji to:
- Uczhisar – skalne miasto;
- Skalne kościoły, m.in. w Parku Narodowym Göreme i Soğanlı;
- Podziemne miasta (ok. 400), m.in. Kaymaklı i Derinkuyu (Podziemna Studnia) – największe z nich;
- Tufowe doliny Kapadocji: Göreme, Dolina Miłości, Dolina Wyobraźni, Soğanlı.

Jedną z form wycieczek po Kapadocji jest przelot balonem ponad tym regionem. Polecany szczególnie wieczorem ze względu na bajkowe krajobrazy. Natomiast za dnia warto zwiedzić podziemne miasta, gdzie turyści znajdą wytchnienie przed upałem.

Tarczowy wulkan znajdujący się na indonezyjskiej wyspie Flores. Wysokość 1639 m n.p.m. W jego podzielonym na mniejsze fragmenty kraterze leżą trzy położone obok siebie jeziora: Tiwoe Alta Polo, Tiwoe Morei Kooh Fai i Tiwoe Ata Mboepoe. W zależności od pory roku i temperatury jeziora zmieniają kolor. Poniżej widać kolory, jakie mogą przyjmować jeziora.

Tiwoe Alta Polo, Tiwoe Morei Kooh Fai i Tiwoe Ata Mboepoe (Jezioro Starych Ludzi, Jezioro Młodych Mężczyzn i Dziewcząt oraz Zaczarowane Jezioro vel. Jezioro Złych Duchów) są świętymi miejscami dla miejscowej ludności. Wierzy się, że w ich głębinach mieszkają zmarłe dusze. Jezioro Tiwoe Alta Polo jest zawsze koloru ciemnego i z lotu ptaka wygląda jak dziura w ziemi. Natomiast jeziora Tiwoe Morei Kooh Fai i Tiwoe Ata Mboepoe zmieniają kolory.

Archipelag na Oceanie Atlantyckim, położony ok. 350 km na wschód od wybrzeży Brazylii. Stanowi specjalną gminę (distrito estatal) brazylijskiego stanu Pernambuco. Archipelag składa się z 21 wysp, wysepek i skał pochodzenia wulkanicznego. Ich łączna powierzchnia wynosi 18 km², wyspy rozciągają się na długości 10 km, a największa szerokość wynosi 3,5 km. Poziom bazowy tego podmorskiego grzbietu wynosi 756 m p.p.m.

Główna wyspa, od której nazwę wziął cały archipelag, zajmuje 91% jego łącznej powierzchni. Pozostałe wyspy to Rata, Sela Gineta, Cabeluda i São José oraz wysepki Leão i Viúva.

Klimat wysp jest tropikalny, z dwoma wyraźnymi porami roku: deszczową od stycznia do sierpnia oraz suchą przez resztę roku.

Aby chronić przyrodę archipelagu przed skutkami masowej turystyki, liczba odwiedzających rocznie jest ograniczona. Fernando de Noronha jest uważany za doskonałe miejsce do nurkowania, ponieważ woda jest bardzo czysta, jak i niezbyt zimna, co pozwala odwiedzającym cieszyć się pięknymi podwodnymi widokami.

Wapienny masyw w zachodnim Madagaskarze, położony około 60-80 km od zachodniego wybrzeża wyspy, pomiędzy miejscowością Bekopaka a rzeką Demoka. Zajmuje powierzchnię 152 tys. ha. Leży na wysokości 150 – 170 m n.p.m.

Masyw zbudowany jest z wapieni dolnojurajskich. Od trzeciorzędu zachodzą tu intensywne procesy krasowe, które doprowadziły do powstania niezwykłych form. Są to wysokie, szpiczaste iglice nazywane przez Malgaszy tsingami. W dolnej części masywu znajdują się liczne jaskinie z bogatą szatą naciekową.

Od 1927 objęty ochroną rezerwatową. W 1990 wpisany został na listę światowego dziedzictwa kulturowego i przyrodniczego UNESCO.

Okolona turkusowym morzem i pierścieniem żywej rafy ciemnogranatowa Great Blue Hole w rzeczywistości jest głęboką podwodną studnią o głębokości 124 metrów i szerokości 300 m.

Podczas epoki lodowcowej była to ogromna jaskinia, która znajdowała się powyżej poziomu morza i była częścią kompleksu podwodnych jaskiń. Gdy lód topniał, poziom morza podniósł się ponad 91 m. Prawdopodobnie w wyniku trzęsienia ziemi i pod wpływem ciśnienia wody pokrywa systemu jaskiniowego załamała się i tak utworzył się lej krasowy, który znamy do dziś.

Prawie pionowe ściany opadają na głębokość mniej więcej 35 metrów, gdzie studnia się rozszerza w ogromną salę z wielkimi stalaktytami, niektóre mają długość aż 15 m. Dno sali znajduje się na głębokości 124 m. Turyści nurkują zwykle do stropu sali – na głębokość około 35 m. Podwodna widoczność przekracza 60 metrów. Przejrzyste wody wokół pierścienia rafy świetnie się nadają do nurkowania z rurką. Można się tam udać na całodniową wyprawę, które są organizowane z Belize City, z wyspy Ambergris Caye lub Long Caye.

Vinicunca lub Winikunka, zwany także Montaña de Siete Colores, Montaña de Colores lub Rainbow Mountain, to szczyt w Andach w Peru o wysokości 5200 metrów nad poziomem morza. Według badań zabarwienie góry w 7 kolorach wynika z jej składu mineralogicznego. Za różowy kolor odpowiada glina z domieszką błota i piasku. Białawe zabarwienie to piaskowiec i margle. Czerwony kolor to głównie tlenki żelaza. Zieleń to fyllit i glina. Ziemisty brąz jest produktem skały bogatej w związki magnezu, a żółty to kolor piaskowców wapiennych bogatych w siarkę. Miejscowi twierdzą, że górę najlepiej jest oglądać w sierpniu. Wtedy jej kolory są najżywsze.

Przylądek Świętego Łukasza (Cabo San Lucas), zakończony charakterystycznym łukiem skalnym (El Arco de Cabo San Lucas), leży w pobliżu miasta o tej samej nazwie. Miasto jest słynne z okolicznych piaszczystych plaż, licznych miejsc klasy światowej do uprawiania nurkowania oraz największego na świecie turnieju połowu marlinów. Turyści polecają także kuchnię w tym mieście opartą na owocach morza. Ponoć jest po prostu wyśmienita.

W dosłownym tłumaczeniu Trolltunga to język trolla – skała o charakterystycznym kształcie znajdująca się w Norwegii na pograniczu płaskowyżu Hardangervidda, około 1100 metrów nad poziomem morza i 700 metrów nad jeziorem Ringedalsvatnet, 10 kilometrów na wschód od miasteczka Tyssedal. By dostać się na samą skałę, trzeba odbyć 13,5-kilometrową wędrówkę z Tyssedal, pokonując prawie 1100 metrów w górę - i to bez bryczek.

Skała staje się coraz większą atrakcją Norwegii. Dzięki licznym publikacjom i rankingom, w których Trolltunga bardzo często zajmowała czołowe miejsca, miejsce odwiedzane jest przez coraz większą liczbę turystów z całego świata, często odwiedzających Norwegię tylko na weekend i tylko dla tego miejsca. Amerykański magazyn internetowy The Huffington Post uznał Trolltungę najlepszym na świecie miejscem do zrobienia selfie.
Uznana za jedno z dziesięciu najlepszych miejsc do wędrówek.

Park narodowy w Stanach Zjednoczonych na terytorium stanów Wyoming, Montana i Idaho. Park narodowy Yellowstone jest najstarszym parkiem narodowym na świecie. Został utworzony 1 marca 1872 roku. Na jego terenie znajdują się słynne gejzery, gorące źródła, wulkany błotne, fumarole i wodospady. Park wchodzi w skład większego ekosystemu uznawanego za ostatni duży i niemal nienaruszony ekosystem w klimacie umiarkowanym na półkuli północnej.

Dla turystów odwiedzających USA wycieczka do Yellowstone jest praktycznie obowiązkowa. Na terenie parku można biwakować w wyznaczonych miejscach.

Park usytuowany jest na rozległym wulkanicznym płaskowyżu, pod którym na głębokości 7–17 km (pomiar metodami sejsmicznymi) znajduje się komora magmowa (dł. 72 km, szer. 30 km i głębokość 660 km). Za pomocą diagnostyki magnetotellurycznej ustalono, że 300 km pod ziemią również znajdują się silnie stopione skały. W przeszłości (ponad 2 mln, 1,3 mln i 640 tys. lat temu) dochodziło w tym miejscu do eksplozji superwulkanu, które powodowały rozległe zniszczenia.

Kanion wykształcony jest głównie w łupkach, a także iłołupkach, wapieniach, piaskowcach i granitowych intruzjach. W kanionie tym można dostrzec przekrój geologiczny od proterozoiku (w prekambrze) po trias (era mezozoiczna). Każda seria warstw skalnych ma inny odcień. Skały osadowe kanionu obfitują w skamieniałości, od pierwotnych glonów do drzew, od morskich muszli po szczątki dinozaurów. Najgłębszym rejonem Wielkiego Kanionu jest Granite Gorge (Wąwóz Granitowy), w którym najgłębsze miejsce leży poniżej krawędzi o 1857 m. Szerokość kanionu waha się od ok. 800 m (pod punktem widokowym Toroweap na North Rim – Północnej Krawędzi) do 29 km w najszerszym miejscu. Jest to największy przełom rzeki na świecie (jednak nie najgłębszy).

Istnieją różne hipotezy na temat powstania kanionu. Najbardziej rozpowszechniona mówi o tym, że proces powstawania był wydłużony w czasie. Według niej kanion zaczął powstawać w zachodniej części obecnego przebiegu 17 mln lat temu, natomiast wschodni kraniec ukształtował się 5–6 mln lat temu. W następnych milionach lat trwało wcinanie się wgłębne rzeki i pogłębianie kanionu, przy zachowaniu jego długości. Według tej wersji rzeka Kolorado żłobiła kanion w miarę jak płaskowyż Kolorado się podnosił. Inna wersja mówi o tym, że cały kanion ukształtował się w przeciągu bardzo krótkiego czasu, nawet kilku dni.

Przed wybudowaniem w 1963 r. zapory wodnej Glen Canyon Dam, tworzącej Jezioro Powella, rzeka niosła przez kanion dziennie 500 000 ton osadu, obecnie zapora ograniczyła transport do 80 000 ton.

Reed Flute Cave jest naciekową jaskinią wapienną, liczącą 240 metrów długości. Prawdopodobnie stanowiła ona atrakcję turystyczną już w czasach starożytnych. Stalaktyty i stalagmity przypominają trzcinę uprawianą w tamtych okolicach, służącą do wyrobu fletów. Stąd nazwa jaskini.

Wchodząc do niej, przekraczasz próg magicznego świata i czujesz się, jakbyś był/była w innej rzeczywistości. Wrażenie potęguje różnokolorowe podświetlenie powodujące nierealny, baśniowy wręcz obraz. Każdy kto zwiedził tę jaskinię jest nią zachwycony. I poleca takie zwiedzanie innym. Jeśli chcesz trafić do baśniowej rzeczywistości - odwiedź tę jaskinię.