Zatrzymane w kadrze CCCXLVI - największa katastrofa morska w czasach pokoju

#1. Tancerki kabaretowe rozgrzewają się przed wyjściem na scenę, 1950 r.

#2. Fińscy marynarze zaminowują Zatokę Fińską, 18 maja 1942 r. (zdjęcie koloryzowane).

#3. Barbra Streisand i kobieta z Kenii w obiektywie Steve'a Shapiro, 1970 r.

#4. Włoski kolarz Giusto Cerutti na Tour de France, 1928 r. Zgodnie z przepisami nie wolno mu przyjąć pomocy.

#5. Najwyższy człowiek w historii, Robert Wadlow, w swoim rodzinnym mieście Alton, Illinois, 1939 r.

#6. Hindus zanurzony w piasku usiłuje przebłagać Varunę, boga deszczu, i powstrzymać burzę, Bombaj, Indie, 1953 r.

#7. Wiszące łóżka w wagonie dla rannych żołnierzy. Holandia, I wojna światowa, 1914 r.

#8. Artysta Andy Warhol i muzyk Lou Reed ze swoim zespołem The Velvet Underground. Nowy Jork, 1966 r.

#9. Leonid Breżniew, Sekretarz Generalny Komitetu Centralnego KPZR, z dumą pokazuje kanclerzowi Niemiec Helmutowi Schmidtowi swoje zdjęcie z parady zwycięstwa w 1945 r. w Moskwie. ZSRR, październik 1974 r.

#10. Żołnierze Korei Północnej ostrzelali amerykańską ciężarówkę. Zginęło dwóch żołnierzy amerykańskich i dwóch południowokoreańskich. Korea Południowa, Panmundżom, 1968 r.

#11. Niemiecki student Norbert Sudhaus jako pierwszy wbiega na stadion olimpijski w trykocie RFN podczas ostatnich kilkuset metrów biegu maratońskiego. Igrzyska olimpijskie w Monachium, 10 września 1972 r.

Niczego nieświadoma publiczność na stadionie zaczęła się cieszyć i wiwatować, myśląc, że jeden z zawodników niemieckich właśnie wygrywa maraton. Po chwili zorientowano się, że Sudhaus nie jest żadnym zawodnikiem, tylko kibicem, który wdarł się na bieżnię i w eskorcie ochrony został wyprowadzony ze stadionu. Bieg maratoński wygrał Frank Shorter z USA.

#12. Heath Ledger z córką Matildą na spacerze, Nowy Jork, 2007 r.

#13. Koniec wojny. Flota niemiecka poddała się władzom brytyjskim. Niemieckie okręty podwodne w pobliżu Tower Bridge. Londyn, 1918 r.

#14. Południowokoreańska szpadzistka Shin A-lam płacząc odwołuje się od werdyktu sędziów po przegranym pojedynku z Niemką Brittą Heidemann. Igrzyska olimpijskie w Londynie, 2012 r.

W końcówce pojedynku zawodniczka remisowała z Niemką 5:5, co przy własnym priorytecie promowało ją do finału. Jednak od czasu, gdy do końca pozostała sekunda, zezwolono jeszcze na cztery akcje, zanim zegar doszedł do zera – przy pierwszych trzech próbach doszło do obustronnych trafień, za czwartym razem zapunktowała Niemka, a czas dobiegł końca. (za: pl.wikipedia.org)
Ponieważ oficjalne zasady szermierki stanowią, że po opuszczeniu maty akceptujesz wynik - A-lam musiała pozostać na macie, a sędziowie sprawdzali jej odwołanie... przez godzinę. Ostatecznie ogłoszono zwycięstwo niemieckiej zawodniczki.

#15. W fabryce kolorowych telewizorów, ZSRR, lata 70. XX w.

#16. Konsekwencje ulicznej strzelaniny. Na pierwszym planie leży ranny detektyw. Denver, USA, listopad 1970 r.

#17. Wynoszenie zwłok ofiar tragicznego zderzenia promu pasażerskiego MV Doña Paz z tankowcem Vector, Filipiny, grudzień 1987 r.

20 grudnia 1987 roku zginęło około 4300 osób - była to największa katastrofa morska w czasie pokoju. W wyniku zderzenia obu jednostek w zbiornikach tankowca zapaliło się 8,8 tys. baryłek benzyny, ropy naftowej oraz spirytusu. Wybuchł ogromny pożar, który szybko rozprzestrzenił się także na prom.
Głównym powodem tragedii było zaniedbanie obowiązków przez załogi obu jednostek. Tuż przed kolizją na moście kapitańskim promu MV Doña Paz była tylko jedna osoba, reszta oficerów znajdowała się w kubryku, oglądała telewizję i piła piwo. Kamizelki ratunkowe na promie były zamknięte na klucz. Z nieznanych powodów żaden ze statków nie nadał sygnału SOS i akcja ratunkowa rozpoczęła się dopiero 8 godzin po katastrofie.
Udało się uratować zaledwie 26 osób - 24 pasażerów promu i dwóch marynarzy tankowca.

#18. Zderzenie się Forda i pociągu podmiejskiego, Los Angeles, 1955 r.

#19. Włoska rodzina królewska na zdjęciu wykonanym w czerwcu 1922 r. Mussolini zostanie premierem Włoch cztery miesiące później.

#20. Ewa Kłobukowska na podium podczas XVIII Letnich Igrzysk Olimpijskich w Tokio, 1964 r.

Ewa Kłobukowska, polska sprinterka, w 1964 roku podczas XVIII Letnich Igrzysk Olimpijskich w Tokio startowała w sztafecie 4 × 100 metrów i sprincie na 100 metrów, zdobywając odpowiednio złoty i brązowy medal.
W 1967 przed biegiem w ramach Pucharu Europy w Kijowie przeprowadzono (tylko dla wygrywających wówczas wszystko Polek!) specjalistyczne badania, na "życzenie" delegacji NRD i ZSRR.
Na podstawie próbek nabłonka z jamy ustnej badano układ chromosomów, XX przyjęto za kobiecy, a XY za męski. Kłobukowska miała XXY, co zinterpretowano na jej niekorzyść. O braku precyzji tej metody wypowiadali się genetycy na całym świecie, ale IAAF była najwidoczniej na rękę dożywotnia dyskwalifikacja jednej z największych gwiazd polskiej lekkoatletyki.
Ewa Kłobukowska nie wyszła za mąż i nie założyła rodziny, choć badania wykazały, że mogłaby mieć dzieci. Ukończyła studia i podjęła pracę zawodową.

<<< W poprzednim odcinku