Rzeczy których nie spodziewałem się w Kanadzie - masło smażone na głębokim tłuszczu

Wiadomo, jedną z najważniejszych rzeczy w dzisiejszym świecie jest stałe połączenie z Mamą i internetem. Otóż… nie w Kanadzie. Przyzwyczajony polskimi realiami, myślałem, że wskoczę do okolicznej Stonki i kupię jakiś starter za piątaka, wsadzę w telefon i pójdę biegać po świecie.

Pani w sklepie poinformowała o możliwości wykupienia 3 różnych pakietów. Poprosiliśmy o przedstawienie takiego z jak największym limitem transmisji danych.

Pani zrobiła duże oczy, ale podjęła temat: 500 mb transmisji danych – 80 CAD.

Teraz to my zrobiliśmy duże oczy. To może jakaś najskromniejsza opcja?

Jest taka opcja, 5 dolarów na rozmowy na koncie (ulga) i to kosztuje… jedynie 20 dolarów.

Ok, z kieszeni wystaje cebula, więc pokusiłem się i zapłaciłem… tak, zapłaciłem za to 24 CAD, bo cena oczywiście była ceną netto.

W internecie pojawia się wiele historyjek i memów podkreślających to, że w Kanadzie wszyscy są mili, ale najbardziej zaskoczyło mnie to, że to wszystko prawda! To wcale nie jest przesadzone! Sytuacja w której podchodzi do nas zupełnie obca osoba i rozpoczyna miłą konwersację. Uprzejmości i grzeczności są jak najbardziej na porządku dziennym, a ludzie naprawdę dużo się do siebie uśmiechają i nawet zupełnie obcy ludzie się ze sobą witają na chodniku.

Kanadyjczycy zgodnie z internetowymi memami również przepraszają za wszystko. Słowa „sorry”, czy „excuse me” można usłyszeć podczas wyjścia do restauracji około 50 razy… i to jeszcze przed wyjściem z domu.

Bardzo fajnie się złożyło, że akurat w trakcie mojego pobytu w Burlington miał miejsce festiwal muzyczny. Jeden z największych w Kanadzie – Sound of Music Festival . Przyciąga on ponad 200 tysięcy widzów rokrocznie i można było spodziewać się klimatu zbliżonego do naszego Woodstocku, czy innych wielkich festiwali, nawet tych juwenaliowych.

Tymczasem wizyta na Sound of Music przypominała bardziej niedzielny festyn w parku, gdzie można swobodnie przyjść z dziećmi i nawet szczególnie ich nie pilnować. Absolutny brak pijanej młodzieży, absolutny brak dziwaków, dziwolągów i wszędobylskich „kierowniku, zbieramy na piwo”, absolutny brak barwnych przedstawicieli subkultur. Po prostu zupełnie zwyczajni ludzie idący posłuchać muzyki. Myślę, że tutaj nawet nie wysyła się esemesów typu „Mamo, jestem, żyję, będę jutro”.

Na koncerty dotarliśmy co prawda dopiero po 22:00 kiedy to… no właśnie. Festiwal się skończył. Następnego dnia, w dzień wielkiego finału cała impreza skończyła się o 18:00. Jeśli nie chodzicie w Polsce na koncerty, to podpowiem, że u nas większość tych dobrych zaczyna się dopiero o 21:00 – 22:00.

Będąc w klimacie festiwalu i niezliczonych foodtracków nie sposób było nie spróbować lokalnych specjałów kulinarnych. Przeważają oczywiście fast-foody, a jednym z polecanych, jako najbardziej kanadyjskie, dań, było Poutine, czyli frytki polane tłuszczem. Kanadyjczycy uwielbiają wszystko to, co robione jest na głębokim tłuszczu i wszystko to, co polane jest tłuszczem.

Śmialiśmy się z Poutine, z kurczaków na głębokim tłuszczu, lodów na głębokim tłuszczu, i w tej wyliczance za każdą z kolejnych pozycji pojawiał się nasz gromki śmiech, jednak któryś z lokalsów rzucił coś, po czym powypadaliśmy z trampek „masło smażone na głębokim tłuszczu”. Śmialiśmy się do rozpuku, dopóki nie dowiedzieliśmy się, że to wcale nie był żart.

O Kanadyjskim multi-kulti słyszałem bardzo dużo jeszcze będąc w Polsce. To tak bardzo aktualny temat, że nie dało się tego nie słyszeć. Kanada jest oczywiście hiper-poprawna politycznie i ekstremalnie tolerancyjna dla innych kultur, przy czym strasznie nietolerancyjna dla braku tolerancji itd…

Tym bardziej zdziwiło mnie, że Kanadyjczycy trzymają w rezerwatach Indian, a na ulicach naprawdę rzadko można spotkać choćby Murzyna. Miejscowi wytłumaczyli mi, że czarni mają oddzielne miasta i dzielnice. Dowiedziałem się też, że np.: miejscowość Brampton zamieszkała jest głównie przez ludność o niebiałym kolorze skóry, a samo miasto nazywane jest przez lokalsów „Browntown” (gra słów, „Brązowe Miasto”).

„To nie jest miejsce, w którym chciałbyś się znaleźć” – mówili.