Najpopularniejsze mity ze świata zwierząt

#1. Wystraszony struś chowa głowę w piasek

No, dobra. Tak na logikę – czemu zwierzę, które potrafi rozwinąć prędkość do 70 km/h, w momencie przerażenia miałoby chować głowę w piasek i wypinać dupsko w stronę wroga? Na takiej podstawie można by wysnuć teorię, że każdy struś jest pederastą. Prawda jest taka, że przestraszony nielot najzwyczajniej w świecie spierdziela pozostawiając za sobą obłok kurzu i fruwające pióra.

Prawdopodobnie cała ta teoria wzięła się z tego, że pani strusiowa składa jajka do wygrzebanej wcześniej dziury i raz dziennie wkłada swoją głowę do takiego „gniazda”, aby sprawdzić, czy wszystko z nimi OK.
Werdykt: Fałsz

#2. Dotknięcie pisklaka przez człowieka spowoduje, że jego matka go odrzuci

Czasem zdarza się tak, że młody ptaszek wychyli się za bardzo z gniazda i grzmotnie o ziemię. Jeśli nie pomoże się pisklakowi wrócić do domu, to najprawdopodobniej wpadnie on w oko jakiemuś kotu, który wrzuci sobie ptaszynę na ruszt.

Uważa się, że ptaki mają tak bardzo wyczulony węch, że w mig wyczują ludzki zapach i wydziedziczą swoje dziecko, skazując je na śmierć głodową. Tymczasem okazuje się, że zmysł powonienia jest u ptaków dość kiepski i nie ma możliwości, aby ptasia mama wyniuchała niepokojącą woń. Jest jednak pewien wyjątek – sępy mają doskonały węch i potrafią wyczuć gnijącego trupa z odległości kilku kilometrów!
Werdykt: Fałsz

#3. Krokodyle łzy

O co chodzi z obecnym w wielu językach związkiem frazeologicznym - „krokodyle łzy”? Otóż w XIII wieku urodził się mit mówiący, że krokodyl to szalenie wrażliwy zwierz, który rozpaczliwie szlocha z żalu nad każdą swą ofiarą. O delikatności krokodylego serca śpiewano pieśni i pisano bajki.


Czy ten wielki gad faktycznie beczy podczas konsumowania swego posiłku? Otóż tak! Po obfitym obiedzie, niektóre z krokodyli uaktywniają pewien gruczoł położony w pobliżu oczu – wraz z wydzieliną, którą ów gruczoł produkuje, najedzony zwierz pozbywa się ze swego organizmu nadmiaru soli. Dla niewtajemniczonego obserwatora faktycznie wygląda to na gadzi szloch.
Werdykt: Fakt

#4. Świstak przepowiada wiosnę

Pamiętacie „Dzień świstaka”? Według legendy, co roku (dokładnie 2 lutego) świstak budzi się ze swej świstaczej hibernacji i wystawia swój zaspany ryjek na świat, aby ocenić czy zima już się kończy, czy nie. Jeśli gryzoń zobaczy swój cień – oznacza to, że wiosna jest już tuż tuż, jeśli nie – będziemy musieli się jeszcze trochę przemęczyć w zimnie.

W rzeczywistości świstaki rzeczywiście reagują na zmiany temperatury i światła i to na podstawie tych czynników oceniają czy można już zakończyć zimowy sen, czy nie.
Werdykt: Fakt

#5. Nietoperze są ślepe

Popularny mit mówi, że nietoperz widzi nie lepiej niż Ray Charles – ma za to kilka innych zmysłów, którymi świetnie się posługuje. Oprócz słynnego nietoperzego sonaru, zwierzę to posiada znakomity węch. Tymczasem oczy gacka, mimo że są dość słabo rozwinięte, działają całkiem nieźle. Szczególnie u tych odmian, które nieco gorzej posługują się echolokacją. Nietoperz z rodziny rudawkowatych ma wręcz doskonale rozwinięte oczy i posługuje się nimi lepiej niż niejeden snajper.

Werdykt: Fałsz

#6. Wielbłądy magazynują wodę w swoich garbach

Wbrew temu co się mówi, garb wielbłąda wcale nie jest wielkim bidonem wypełnionym ogromną ilością wody, którą zwierz ten wydoił podczas ostatniego postoju w oazie. Charakterystyczne wybrzuszenie to tak naprawdę wielki magazyn tłuszczu (może go być tam nawet do 45 kg!). Służy on nie tylko jako awaryjne źródło energii, ale i pełni rolę izolatora, chroniąc ciało przed parowaniem. Dzięki takiej budowie ciała, zwiększonej wytrzymałości na wysiłek i temperaturę, a także m.in. dzięki nietypowej, owalnej budowie czerwonych krwinek, wielbłąd rzeczywiście wytrzyma bez wody dłużej niż człowiek.

Werdykt: Fałsz

Warto jednak odnotować, jak donosi ameba28, że:

Tłuszcze składają się z glicerolu i kwasów tłuszczowych. Przemiany metaboliczne tych drugich (beta-oksydacja kwasów tłuszczowych) kończy się powstaniem wody i dwutlenku węgla. Jest to tzw. "woda metaboliczna", która szczególne znaczenie ma właśnie u zwierząt pustynnych. Tak więc można powiedzieć, że - pośrednio - wielbłąd magazynuje wodę w garbach (a przynajmniej "paliwo" do jej "produkcji").

#7. Kameleon zmienia kolor, aby zlać się z otoczeniem

Gady z gatunku kameleonowatych mają zdolność do zmieniania kolorów. Jednak wbrew temu, co większość osób myśli – dar ten wcale nie jest wykorzystywany jako forma kamuflażu. Kameleon zmienia kolor w zależności od nastroju. Niektóre z osobników dysponują bardzo zawężoną paletą kolorów (szary, brązowy, brunatny), inne mogą zaszaleć i popisać się barwami mocno pastelowymi, np. rozwścieczony kameleon lamparci pokryje się soczystą czerwienią z odrobiną żółci – szczególnie wtedy, gdy będzie szykował się do ataku. Napastnik zostanie w ten sposób poinformowany, że jeśli nie odstąpi, to czeka go solidny łomot. Niektóre gady przybierają też pstrokate kolory, aby nakłonić samicę do aktu kopulacji...


Warto jednak odnotować, że większość kameleonowatych ma naturalny kolor bardzo zbliżony do barw ich naturalnego środowiska.
Werdykt: Fałsz

#8. Szczypawka przegryza błonę bębenkową!

Skorek, pospolicie zwany szczypawką, to koszmar naszego dzieciństwa. Na widok tego małego owada dzieci wariowały ze strachu. A wszystko to w obawie przed tym, że żyjątko rzuci im się do gardeł, a następnie wślizgnie do uszu, aby posilić się błoną bębenkową. Tymczasem skorek – mimo że zalicza się do zwierząt wszystkożernych – nie gustuje w ludzkich uszach. Co wcale nie oznacza, że nie może przypadkiem się tam dostać – owad ten lubi ciasne i ciemne kryjówki, więc jeśli ktoś rzeczywiście ma niewyobrażalnego pecha, to może obudzić się ze szczypawką drzemiącą w uchu.